Delff, De Rapen-Bloem.
MEest als 'tveelhoofdich dier het rasende gemeen,
Van buyten vyant wert onvredich aengestreden,
So blinckt het in het stael, en iver is elck een
voor d'algemeenen noot, voor Vryheyt en voor vreden
te storten ziel en bloet, met zwaerden scherp van sneden
gewapent inde vuyst, ten oorloch t'moedich gaet,
Als door natueren wet en menschelijcke Reden,
Daer selver toe geport, altijt voor eygen baet,
Voor't leven, goet en bloet, voor Kint en Vrou te vechten,
Eendrachtich soecken sy haers vyants macht te slechten,
Maer nau went sich van haer des vyants dreygend' wee,
Oft walgich vande rust inwende twist oprechten.
Dus baert onvrede vree, en vrede vveer onvree.
Doen tot de Meden schaed' vroom-moedich Griecken vocht,
Om van der Persen snood' het slaefsche jock te weren,
Door Eendracht, liefd' en trou een yeder heylich socht,
Vol ijver in't gemeen des anders scha te keeren,
So dat sy overvroom der Persen trots verneren,
| |
En vesten met hun bloet een veyle vreed' in't Landt:
Doch nau 'tgevaer was heen, of twedrachts helsch verseren,
door hoogmoets nyde twist, brocht al haer roem tot schandt.
So oock 'thovaerdich Room, 'twelck ten hoogst opgedrongen,
Het geen der Borgers staet, die in krijch hadt gedwongen,
Meest 'sWerelts rijck en staet in vrede bloeyen dee:
Maer flucx door Borgers twist ist weer ten dael gesprongen.
Dus baert onvrede vree, en vrede vveer onvree.
Alzo de vromen Mensch, door 'sDuyvels plaech en strijt
bevochten, hy niet sal noch sluymeren of vertragen,
Maer met geruste Ziel hy vredich sich verblijt,
In Satans idel doen en sijn onnutte plagen:
Maer desen schalcken vos nu ziend' d'uytwende slagen,
Voor hem niet nodich zijn, hy souckt behender list,
Hy geeft hem lose vreed': maer laes! te zwack niet dragen
en kan den Mensch dees weeld', maer snodich flucx hy twist,
Met Godt en met sijn deucht. D'ondanckbaer Isralyten
nu van hun vrees ontbloot, sy boos oproerich kryten
tegen Mosem, die haer leyt door de rode Zee,
David, Salomon in rust de deucht in stucken ryten.
Dus baert onvrede vree, en vrede vveer onvree.
So oock verenicht Landt, 'trechtvaerdich twisten vroom
tegen Spaengiens moetwil, heeft u in een gedreven,
D'onvrede baert u vree, en lost u vanden schroom,
Daer in u drygen trots vanden Maraen doet leven.
Den Hemel wast een lust, en heeft u milt gegeven
d'heylzamen zegen zoet, die maeckt u Landt verheucht,
Vol Rijckdom, weeld' en pracht: maer ô! daer treet beneven
den hoochmoet uyt, en trots, die schenders vande vreucht
des twedrachts Susters zijn, die meest 'tgemeen bederven:
Siet toe wel salich Landt, en laet geen Eendracht sterven.
Dempt, dempt onvredes brandt, hoewel die smoockt alree,
Wilt de waerheyt doch van dees regel niet verwerven.
Dus baert onvrede vree, en vrede vveer onvree.
Wy Rapen gheneucht.
|
|
Auteursrechtvrij