Amsterdam, 'tVVit Lavendel.
T'Geneych met opmerck wickt de waerdigheyts verbreden,
De sorgh-dragende schrick, de weder-waerdigheden,
Getrocken en getercht, alsins tot leer en lust,
Wast nodigh in't beroep des Aker-booms te treden,
Om op't voldaen vermoogh in vrye stant en rust,
Merckt dan, als waerheyts Son deurstraelt en heeft geblust
met nodigh achterdocht op 'stijts onstuymich broetsel,
V eerstmael spieg'lent recht, t'herkennen vierigh blust,
Daer tegen die't so niet tsijn ziel-gevonden soetsel
verovert of behout, sal strecken tot verwoetsel,
So dees ons regel eyscht, op wanck'le gront en stee,
Dit tegen een gestelt in schennis of behoetsel.
Dus baert onvrede vree, en vrede vveer onvree.
De vreed' tot welstant van een Landt of Borgerye,
By dien 'tveelhoofdich rot geen b'haegh schept na de tyen,
Regering of gebodt, so d'Over-vooght besluyt,
Maeckt vrede weer onvree, nabuer'ge rasernyen,
Dat eenichlijck alleen uyt nieuwe zaken spruyt
| |
'tontkracht 'toudtkracht verbondt, en werpt verwildert uyt
de redelose storm, veel strafwaerde betichting,
Waer uyt de zoete vree men stelt tot lichte buyt,
Soo't eer met Roma stout geduyt t'haer lasts verlichting:
Maer onvreede zijnd' so bevonden deur verplichting,
Eens landt-lievend' gemoet, na b'houdens vaste bee
sal elck die d'ruste lieft, als voetsel geven stichting.
Dus baert onvrede vree, en vrede vveer onvree.
Alst eens op't hoogste rat van't woeligh nijts bejagen,
Met waer erkent berou tot boet in dese dagen,
Wert dienstigh overtuyght, ô Batavieren u.
Sult ghy met Sodoms pracht u hoogmoets val beklagen,
So laet, ô woest gezin, en merckt doch voort van nu,
Zijt nimmer afgewent van waerheyt, mat noch schu,
Die u in vrye vreed' tot grootmaeck soeckt te heven.
O trotst geen opperheyl! maer wilt in't stille lu
met waer berou van zond' tot schult-bekenning geven.
Gedenckt, ô twedrachts volck die met de winden dreven,
Hoe lief u Syon lockt, ontwijcktse niet een tree,
Keert weder, ay ziet toe, in't weeldigst van u leven.
Dus baert onvrede vree, en vrede vveer onvree.
Prinslijck vasthouders, die voort nodigh hebt doen blijcken
der Mooren geesel, vrees van alle Koning-rijcken,
Die met beveste vree zijt Vrye Landts gekent,
Laet door geen twedrachts worm de waerdigheyt ontstrijcken,
Dat vrede met onvre inlandigh wert geschent,
Ghy toegeloofde Schaer: dus zydy afgewent
van't wel-bevlyte pat in onvreed' door de zonden:
Laet staegh geduer'ge liefd' u altoos zijn omtrent,
Op dat d'antwoort dees zaecx en regel wert bevonden,
Neemt al geen Vooghden aen die wond'ren onderwonden,
Als op 'trechtnodigh keert uyt d'onbescheyden zee:
Wel die uyt 'tquade treet, goet zijnd' in Christ gebonden.
Dus baert onvrede vree, en vrede vveer onvree.
Bemint de waerheyt.
I.S. Kolm.
|
|
Auteursrechtvrij