Vlaerdings redenrijck-bergh

[fol. Ss2v]

Gesangh.

Naer de stemme: Minsaem Beeldeken amoureus, &c.

IN het machtig onwinbaer Landt
daer d'Eendracht werdt ghetrout,
D'Inwoonders herte minbaer brant,
Door hoop die d'Eendracht bout:
'tVolck is daer so geschapen,
Dat elck een Liefde baert,
Haer Schilt en haer Wapen
Is liefdigh van aert,
Lust nimmer te slapen:
Des blijft het bewaert.

Vrede des liefdes voeten kust,

En gaet haer te gemoet:
Des d'Eendracht tot een soeten rust,
Schenckt haer dan macht tot groet:
Een-stemmigh dus van zinnen,
Blijft 'tLandt krachtig en sterck,
De Liefde ('tbeginnen)
is yeders oogh-merck,
T'wijl d'Eendracht is binnen
de zielen in't werck.

Geen vyant hoe vermetel doch

Haer ijs're banden breeckt,
Ten waer sy ('sdeugts vergetel) noch
het warr' in't garen steeckt,
Om twistig door haer breyden,
'tGemeen best te lieven niet,
Een-zinnigh te leyden
een wanend' gebiet:
Door wanen bereyden
die, veler verdriet.

Onvredigh en gescheyden, dan

wil elck bewaren 'tsijn:
Doch geene van hun beyden kan:
Men treckt geen Eendrachts lijn,
Elck waent te wesen machtigh,
Maer is als niet in daedt:
Onsterck en onkrachtigh
Den vyant haer slaet,
Daer't anders (eendrachtigh
in wapenen) gaet.

Beslvyt.

Een Landt dat in hem zelven raest,

Gedeylt is en ghescheurt,
Met schand' men ziet bedelven haest;
Dat's waer en meer gebeurt:
Maer daer de herten vredigh,
Als Pijltgens zijn in bandt,
Daer is men na-tredigh,
Met 'tzweert in de handt,
Den vyandt, die ledigh
'tverderven ons plant.

Liefde verwint.

Oeff'ning leer u.