Verslagen en mededelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde 1920 (1920)

Verslagen en mededelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde 1920

(1920)– [tijdschrift] Verslagen en mededelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 611]
Koninklijke Vlaamsche Academie voor Taal- en Letterkunde Tweede muziek-wedstrijd voor het Karel Boury-Fonds. Jaar 1922. Het op muziek brengen van de vijf liederteksten, die door de Academie, in vergadering van 16 Juni 1920 bekroond werden. Prijs 250 fr. Te beantwooren uiterlijk 10 December 1921. Uitreiking van den prijs op de Plechtige Vergadering van het jaar 1922. De tekst der bekroonde gedichten gaat hierbij. _*_ Voor de gewone voorwaarden der Wedstrijden door de Academie uitgeschreven, zie men de Lijst der uitgeschreven Prijsvragen, in Verslagen en Mededeelingen, jaarg. 1920, blz. 602.

[pagina 612]
Liederen van Juffrouw Maria Vandendoorne Bekroond in vergadering van 16 juni 1920. De blauwbes. I. Wat tiert de blauwbes wild en welig Nabij den groenen Leieplas!Ga naar voetnoot(1) Verlokkend staat zij weer te rijpen, - Net of het groote kermis was! Wij, knapen, vormen karavanen En trekken er plezant op uit. Wij zingen dat de bosschen helmen, Bij 't zwelgen van den zoeten buit! Holiolo! Holiolo! II. De vossen kruipen in hun holen, Het hazenvolkje wipt vandaan; De vogels lachen dat zij schokken. Zie toch die dolle gaaien aan! Gelukkig spot de fiere lijster: ‘Dat zwarte goedje lust ik niet!’ Geen koekoek weet wat sprookjesweelde Het schoolkapoentje hier geniet! Holiolo! Holiolo! III. Met zwarten mond en zwarte wangen Vertrekken wij, half moegeplukt. Komt daar een stoet van kleine duivels Het dorpken dansend ingerukt? Hier zijn wij, volle kruiken beurend! Ons buikjes roepen: ‘God, sta bij!’ En Zaterdag bakt moeder taarten Met stroomen blauwe bessenbrij! Holiolo! Holiolo!

[pagina 613]
De boomgaard. I. Hoe dikwijls denk ik aan den boomgaard, Die ons in licht en lommer spon! Hij was een krans van groene weelde, Een bolwerk tegen wind en zon! Refrein. Nog beur ik, in mijn trouwe droomen, Mijn armen naar zijn wiegend hout! Nog smacht ik naar zijn rijke koelte En naar zijn innig bladgekout! II. Hij boog zijn witbetuilde takken Naar 't open venster, - wat een geur! Hij dekte ons woning met zijn lommer, Hij wierp zijn appels vóór de deur! Refrein. III. Hij zong een prettig avondwijsje, Gelijk geen moedermond vermag, En liet zijn vinken in den morgen Ons wekken met zijn ratelslag! Refrein.
De klokkendag. I. Had Gent zijn ouden Roelandt nog, Wat zou hij juichen in zijn toren! Almachtig zou zijn vreugdepsalm Door Vlaandrens wijden hemel boren! Refrein. Gebroken in de slavenband! Triomf in 't lieve Vaderland!
[pagina 614]
II. Had Antwerp zijn Carolus nog, Wat zou hij juichen in zijn toren! De perel van Carolus' kroon, Mooi Belgenland, ging niet verloren! Refrein. III. Had Brussel Jakelijntje nog, Wat zou het juichen in haar toren! Het liet den dolsten klingeldans Om de oude gevelkappen hooren! Refrein. IV. Maar duizend klokken resten ons. Om feest te vieren in hun toren. Sa, dat zij heden Oost en West Doorbonzen met hun bronzen koren! Refrein.
De reinste schat. I. Wat dient de reinste schat te heeten, Die jonge maagden tooien kan? Is 't wil of wijsheid, dorst naar daden? Het machtig pogen van den man? Zijn 't oogen, rijk aan grootsche droomen, Of wangen, louter melk en bloed? Zijn 't liedren, schallend langs de wegen Als woonden vinken in 't gemoed?... II. Och neen, ''t is liefde voor het leven, Voor ieder hoekje van uw woon, In elke streeling van uw handen: Dan blauwt uw morgen nòg zoo schoon! 't Is liefde, kind, en niets dan liefde, 't Is liefde in alles wat gij doet: Dan spel ik dat gij wederliefde Tot loon uw leven lang ontmoet!

[pagina 615]
Bloementaal. I. Ik ondervroeg het hageroosje En hoor, het heeft bescheid gegeven. ‘Ik wou, dat ik aan 't zijden keursje Van een prinsesje hing te beven! Ik wou, ik mocht een wolkje tooien Bij zonnenop- of ondergang!... Maar o, nog liever zou ik 't blosje worden, Dat bloesemt op de kinderwang!’ II. Ik ondervroeg de jonge vlasbloem En knikkend ving zij aan te spreken. ‘Ik wou, dat iemand voor den mantel Der Lieve Vrouw mij af kwam breken! Ik wou, ik mocht een spatje worden In vijverblauw of hemelboog!... Maar o, nog liever zou ik openbloeien In 't vonkelreine kinderoog!’ III. En toen hij hoorde hoe ik aandrong, Heeft ook de lelieknop gesproken: ‘Ik wou, ik was in 't open handje Van een gezegend kind ontloken!’ Omprang ik nu mijn aardig bloeiken, Dan vind ik, kussend, bloem en blad! o God, dan zijn het leliën en rozen, Die 'k weenend in mijn armen vat!	voetnoot(1) Of Durme-, Dijle-, Demerplas enz.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Maria Vandendoorne