Venus minne-gifjens

[p. 12v]

Iaers-Liet,

Op de Wijse: Int voor-Iaer eer Auro brack uyt.

1.

NV onlanghs even eer de Son
Snoepte dauws zilvere druppelen,
En dat het nuchtere kruyt begon
Door soeter lucht te huppelen
Ick vande leyts myn winde los,
En nauw snoffelende brackjes
Om gans onveyl te maken ’tLinde Bos
Met haer verborghen tackjes
Verwachten wat grof wilt sy my daer spooren op
Of wat verstrande Hase zich noch legert in een grop.

2.

Dit nauw ghedaen, ick maeck gheluyt

Op myne Jaghers Hooren
De snelle Winde flucx voor uyt
Met opghesteeghen Ooren,
Sloeghen een slincker paetjen in
Soo veer myn ooch mocht reycken,
Daer ick de gront gans overschaut
Van crom ghewasse eycken:
De Bracken liepen gins en weder jancken met gebas
Al of sy willen seggen daer het Wilt ghescholen was.

3.

Nu comend’ in dees Iommer dicht,

Vant ick een eenich huysjen,
O Jagher, maer wat liever licht
Onthielt sich in dit Kluysjen,
Het schoonste Vroutje dat ick sach
Int eerste van myn daghen,
Die daer int boeyen van haer leven lach
Verslect in moedeloos klaghen,
Ick staerende op haer boesem fris dat mijn ghemoet besweeck,
En zy in haer gepeynst verwert myn niet eens aen en keeck.

4.

Wel schoonste zeyd’ ick in het lest

Hier in dees Hermitagie,
Wat hout u doch in dit ghewest
In’t droefste van’t Bosschagie,
Het welck de teere kropjes bly
Der Voghelen nummer groeten,
Of ist u wil te leven soo gantsch vry,
Daer Vee noch Mensch u moeten:
Ach! seyde lieve Deerne met een diep ghesucht,
Indien ter Werelt vreughde is is dit voor mijn ghenucht.

5.

Dees leedtges al te braef ghezielt

(Seyde ick) zyn niet gheschapen
Dat ghy haer glans en gloor vernielt
Dus arm op stroo te slapen,
Daer soo veel jonghe Minnaers wel
Al aen u ziel verbeyden,
Ey Jagher, ’t is maer ydel spel
Het Kluysnaer mijtje seyden,
Dees Minnaer schoon vermomt bedroch heb ick wel droef ghesmaeckt
Eer ick mijn ned’rich Hutjen in dees Beemden had ghemaeckt.

[p. 13r]

 

6.

 

Dit salich leven is mijn lust

 

In eensaemheydt, hoe vredigh

 

Bruyck ick een hoogher Min gherust

 

In dit mijn kluysje zedigh,

 

’tWelck tocht mijn Minnaer als duw

 

Doet nae een Boeltjen gylen,

 

Dus Jagher laet my in het wesen nuw

 

Doch schoot-vry voor u pylen,

 

En voorts al even besich weder haer ghetyen las

 

Daer door mijn komste so het scheen zy in gestooret was.

 

7.

 

Wat vraeghjes ick haer wende voor

 

Gheen antwoort meer ick verwachten,

 

Den yver die verdreef ‘tghehoor

 

Door haer diepe ghedachten

 

Ick nae des vruchtloose reden al

 

Sey sustertjen ick scheyen,

 

Sy met gheneyghde hoofde my beval

 

Den Hemel te gheleyen,

 

Ey dat dat soet Vriendinnetjen soo eenich leeft is scha,

 

‘K wed ick om ’t Kluysnarinnetjen te meer eens Jaghen ga.

Nummer groot genoch.