Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1864

De prijs van een nieuw lint.

In een lief huisje te Bon, zaten Hendrik Everett en zijne jonge vrouw op eenen zomeravond thee te drinken, juist met de boot van Margate teruggekeerd zijnde, waar zij hunne eerste huwelijksmaand hadden doorgebragt. De zijkamer was netjes van meubelen voorzien, en droegen het aanzien van juist de werkplaats van den schrijnwerker verlaten te hebben. Alles was er nieuw, evenwel zoo eenvoudig mogelijk; het eenige kostbare stuk was eene fraaije theetafel, die in het midden der kamer stond, en die nu bedekt was met een sterk geweven kleed om haren mooijen glans voor de hitte van den theepot

[p. 76]

en het besmetten van het versche brood en boter en de garnalen te bewaren, die zij onderweg te Herne Bay gekocht hadden. De grond was bedekt met een fraai gekleurd karpet; de kamer kon niet meer dan zes stoelen bevatten en de schoorsteen was versierd met overheerlijke bloemen. Boven den schoorsteenmantel hing in plaats van een spiegel eene teekening van Harold's begrafenis en aan beide zijden hingen de beeldtenissen der jonge bruid en die van den bruidegom.

Ellen Everett zoo als zij nu genoemd werd, was een meisje van een-en-twintig jaar, met een liet, rozenkleurig gelaat, omlijst met zwart haar, dat in groote krullen langs haren hals slingerde. Hendrik, haar man, zag er bleek en mager uit, door het aanhoudende werk op een koopmanskantoor, en dan alleen vertoonde hij een opgeruimd gelaat, als iemand hem voor jong aanzag en hem slechts voor een man van zes-en-twintig jaar hield. Dezen zomeravond had hij een vrolijk gelaat, en wanneer hij de gelaatstrekken van zijne schoone bruid bewonderde, geleek hij op iemand voor wien het aanwezen eene vreugde en het werk een vermaak was.

‘Morgen, mijne lieveling,’ zeide hij, ‘ga ik weder naar Mr. Grindhard terug; doch ik kan u niet vertellen met welk een vermaak ik mijne plaats aan den ouden lessenaar ga innemen, nu de glans van het kantoor verligt zal wezen door den zonneschijn van mijn eigen huis.’

‘En Hendrik,’ zeide zijne vrouw, ‘zal het geen genot voor mij zijn u aan de deur op te wachten, of u tegemoet te komen, en u te huis te brengen aan eene theetafel als wij dezen avond gehad hebben?’

‘Doch zonder garnalen,’ antwoordde haar man lagchende.

‘Oh! gij kunt er eenige van Londen medebrengen, of een kreeft, of eenige theekoekjes; en oh! gij kunt zoo veel nietige dingen mede brengen,’ zeide Ellen in verrukking over de gedachte van het vermaak dat haar in haar huwelijk wachtte.

Hendrik lachte ernstig, toen hij antwoordde, ‘ik denk Ellen dat Mr. Grindhard ons niet zoo veel garnalen of kreeften zal vergunnen, en het alleen bij brood en boter en thee zal laten,’ doch eene schaduw van droefgeestigheid, op het gelaat van zijne vrouw bemerkende, voegde hij er op eenen teederen toon bij: ‘Kom Nelly, de Bonweg is wel niet zoo goed als de Margate's klippen, noch het geluid van de omnibussen zoo

[p. 77]

muzijkaal als het bruisen der zee, maar laat ons naar buiten gaan en zien wat deze heerlijke avond ons te zeggen heeft.’

Zij waren spoedig gereed en arm in arm gingen zij op weg, sprekende over de gelukkige dagen die zij ingegaan waren en over de nog gelukkiger die zij hoopten te krijgen. - En alzoo waren zij bezig elkander toonen van liefde in te fluisteren; evenwel moeten wij ons haasten den lezer te verwittigen dat Ellen, hoewel eene van de beste vrouwen welke wij op het oogenblik kennen, op den tijd wij haar hier inlijven eene zeer onervaren persoon was, een weeskind, versch uit het huis waar iedere wensch opgevolgd werd en zij nooit onderscheid gemaakt had tusschen een halven schelling en een schelling. Hendrik aan den anderen kant, was een jongman die in de armoede opgevoed was, en die behalve in zijne eerste huwelijksmaand, nooit geweten had, zijn geld in vreugdegenot te verkwisten. Van dezen nederigen toestand had hij Ellen reeds lang gadegeslagen, en toen eene innige genegenheid voor haar opgevat, tevens hadden de omstandigheden zijne keus begunstigd; hij was na den dood harer ouders haar geliefde geworden en ten laatsten haar man.

Het was zijn innige wensch om haar in alles genoegen te geven, en haar zoo goed mogelijk het verlies van haar ouders huis met dat van haren man te vergoeden, doch zijn inkomen was slechts gering en naauwelijks voldoende om een huwelijksleven te onderhouden.

Gedurende dezen tijd evenwel wandelden de nieuw getrouwden in tevredenheid op den Bonweg. Zij waren beiden zeer gelukkig, en verheugden elkander met de gedachten, of ieder jong paar dat zij ontmoetten, wel zoo gelukkig was als zij. Toen zij evenwel in de rigting der winkels kwamen, gevoelde Hendrik Everett, dat hoewel zijne gezellin nog de pas met hem hield, toch in gedachten achteraan kwam en toen hij zich omwende, om tegen Ellen te spreken, bemerkte hij dat zij voor een modewinkel was blijven staan.

‘Ik zag naar dat mooije lint, Hendrik, in den winkel, dien wij voorbij gingen, de zon heeft het mijne zoo verschoten dat het er zeer slordig uit ziet. Kom mede terug en zie het ook eens.’

Haar man ging zonder tegenspraak terug, en om Ellen genoegen te geven kocht hij het lint. Toen zij hunne wandeling

[p. 78]

voortzetten, bleef Ellen evenwel nu en dan stil staan, om dan in dezen winkel, dan in dien te zien, en zeide toen: ‘Hendrik, mijn waarde, denkt gij niet, dat mijn hoed te vuil is om er dit mooije lint op te doen, zie eens naar die lieve hoeden in dat venster.’

Wat kon haar man doen? Hij had geen genoeg geld in zijn bezit, evenwel bevredigde hij haar wensch. Den volgenden dag vertrok hij naar zijn kantoor, zijne gewone werkzaamheid met verdubbelden ijver voortzettende. Des avonds bij zijne te huiswandeling, ontmoette hij Ellen halverwege, die met een vrolijk gelaat naar hem toeliep en zijnen arm vasthield.

Nadat de eerste begroetingen voorbij waren, wandelden zij eenigen tijd stilzwijgend door, en toen zeide Ellen: ‘Hendrik, mijn waarde, ik hoop dat gij mij niet buitensporig zult vinden, doch ik heb mijn hoed wezen passen, en hij staat mij zoo netjes, doch hij maakt dat mijn blaauw zijden kleed vaal en versleten er uit ziet, en nu heb ik hier in een winkel op onzen weg naar huis zulk een fraai kleedingstuk gezien; zeg kan ik het hebben?’

Haar man antwoordde op zulk eenen genoegelijken toon als maar mogelijk was, en verzekerde haar, dat zij het zoude hebben, wanneer hij het kon betalen. Zij danste vrolijk aan zijne zijde tot aan den winkel; het kleed was zeer kostbaar, doch Hendrik Everett had den moed niet haar te leur te stellen, en kocht het.

Het was met een soort van trotsch gevoel, wanneer hij met haar in hare nieuwe kleeding wandelde; evenwel gevoelde hij eene daling in zijn hart, wanneer hij zijn gering inkomen overwoog.

Het was eenige dagen na zijne terugkomst van het kantoor, toen hij begon op te merken, dat het koopen van het nieuwe lint zware uitgaven aan zich verbonden had. Niet zoodra had Ellen den nieuwen hoed en het nieuwe kleed gekregen, of zij had een nieuwen doek noodig, en niet zoodra was hare begeerte in dit opzigt bevredigd, of haar ontbrak wederom iets anders.

Twee of drie harer schooljuffertjes hadden geschreven dat zij gaarne twee of drie dagen bij haar zouden willen komen doorbrengen, en daar deze jonge jufvrouwen wel opgevoed waren, begon zij zich te bedenken, dat haar huis eene kleine verbetering noodig had, dat haar vloerkleed niet zoo goed was als een

[p. 79]

Brusselsch karpet, dat rozenhouten stoelen beter waren dan rieten, en dat de slaapkamer geheel anders ingerigt moest worden.

Toen zij op de vriendelijkste en kunstigste wijze hare wenschen aan haren man bekend had gemaakt, wist Hendrik eerst niet wat hij zeggen moest, doch na eenige overdenking stond hij haar toe om te gaan uitkiezen en te koopen wat haar aanstond, op voorwaarde, dat voor dat de artikelen afgeleverd werden, haar man den koop goedgekeurd zou hebben en dat de rekeningen naar het kantoor in de stad zouden gezonden worden, opdat hij ze kon nazien. In den loop van twee of drie dagen ontving hij de rekeningen der goederen welke zij gekocht had. Des avonds na dat hij de rekeningen ontvangen had, in plaats dat hij als naar gewoonte met Ellen ging wandelen, vroeg hij haar om met hem een weinig in de zijkamer te gaan zitten, alwaar zij het eerste thee hadden gedronken na hunnen terugkeer van Margate.

‘Mijne dierbare,’ zeide hij, ‘ik moet u iets zeer noodlottigs mededeelen; binnen korten tijd zullen zij mij gevangen zetten.’

‘Gevangen zetten, Hendrik!’ riep zijne vrouw, zich doodsbleek omkeerende.

Mijn inkomen is zoo als gij weet, twee pond per week, door spaarzaamheid heb ik dit huis voorzien zoo als gij het ziet, en om de eerste dagen van ons huwelijk te Margate door te brengen. Toen wij terug kwamen, had ik naauwelijks genoeg om te leven tot dat ik mijn salaris wederom zou ontvangen, en het lint, de hoed en het kleed, hebben genoegzaam mijne geldmiddelen uitgeput. Doch deze uitgave zou ik gedragen hebben, ware ik niet aangesproken om eene schuld van drie-en-zestig pond.’

‘Drie-en-zestig pond!’ riep Ellen in neêrslagtigheid. ‘O, Hendrik, gij hebt mij nooit gezegd dat gij schuld had! Wat zult gij nu doen?’

Haar man antwoordde niet, doch schreef al hare inkoopen op eene rekening en lag die voor haar. Zij had namentlijk bevolen een nieuw karpet en kleedje, een mooi vuurrek, een haardstel, een stel rozenhouten stoelen en sofa, eene linnenkast en eene speeltafel voor de zijkamer, tevens eene mooije verzameling van meubelen voor de slaapkamer. Zij zag met schrik op de rekening, en haar gelaat met hare handen bedekkende, barstte

[p. 80]

zij in tranen uit. Hendrik sloot haar onmiddelijk in zijne armen, en trachtte eenigen tijd te vergeefs hare tranen te droogen.

De waarde van het geld had zij nu geleerd, en nooit werd eene vrouw zoo spaarzaam en voorzigtig, als Ellen na deze gebeurtenis. Het duurde eenen geruimen tijd, eer zij den nieuwen hoed, het kleed en den doek, zonder beven kon aanzien, doch op den avond voor den dag van haar eerste trouwjaar, toen zij haren man wederom te gemoet ging was hij zeer verwonderd haar in die kleederen te zien; doch met een lieven en vriendelijken glimlach, zeide zij: ‘Ik zal dezelve eens in het jaar aan doen Hendrik, om mij den prijs van het nieuwe lint te herinneren.’