Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1857

Twee uren met eene boa constrictor.

Wij moesten week op week bij onzen Spaanschen gastheer verwijlen, omdat Manilla's verschroeijende hitte elk plan en elke beweging verlamde. Onze eenige verkwikking was, dat wij des morgens en des avonds een paar flaauwe koeltjes aan de rivier Passig begeerig inademden. Wij behoefden niet te denken aan baden, want reusachtige Alligators sloegen dagelijks vrouwen en kinderen van de oevers, grepen ze met hunne voorpooten, en verdwenen er mede in de diepte. Zoo werd het onze gewoonte, des morgens te ontbijten, daarop tot het middagcten toe sigaren te rooken, den namiddag met rooken en slapen af te wisselen, en vervolgens ons bezig te houden met te wachten

[p. 97]

op het avondeten. Maar eens op een morgen na het ontbijt, vloog een bediende schier ademloos binnen, roepende: ‘El serpiente, Señor, el serpiente! Eene monster-slang, twee uren van hier! Zij heeft zich om een mango-boom gekronkeld, en slaat met den kop rondom op den bodem, zoodat de steenen en het stof er uit vliegen! Zij heeft honger. Alle inwoners van het naburige dorp zijn gevlugt, en zij vragen thans de hulp van den dapperen arturo, wiens kogel nooit mist.’

‘Diabolo!’ gromde Don arturo: ‘dat moet eene Boa Constrictor zijn!’

Wij juichten bij het vooruitzigt van een aangenaam avontuur, en in 't bijzonder had ik langen tijd naar het vreeselijk genot gehunkerd van persoonlijk met de afgrijselijke majesteit der koningin van het kruipende gedierte kennis te maken. Don arturo gromde weder: ‘Onzin, onkunde, geen grap!’ Hij verhaalde daarop, dat ook hij zelf bijna het leven er bij ingeschoten had, toen hij zulk een gedrogt eens een geheel paard met zijn ruiter tot een klomp had zien zamenknellen en vermorselen. Hoewel fier op zijn scherpschutters-talent, en voor niemand uit de verledene, tegenwoordige en toekomende riddertijden in moed willende onderdoen, weigerde hij toch voor Cid of Don quichotte te spelen bij de Boa Constrictor, tot dat onze toespraak en die zijner vrouw zijn ligten moed in de borst ontvlamde, en hij besloot met ons mede te rijden. Don arturo steeg dan te paard, een droefgeestigen blik slaande op zijne Donna teresa met de schier weenend uitgesproken woorden:

‘Het moet dan maar; want gij allen hebt besloten mijne dagen snel en gruwelijk te doen eindigen.’

Donna teresa lachte hem in het gezigt uit, met hare fonkelende bruine oogen en sneeuwwitte tanden, gaf het paard een duchtigen slag en liep schaterend in huis.

Wij bereikten, in weerwil van de drukkende hitte, met onze vlugge paarden spoedig de vlakte, waar de Boa haar verblijf gevestigd moest hebben. Eene menigte menschen uit het verlaten dorp waren in groote beweging; men streed en beraadslaagde, maar brak los in een oorverdoovend vreugdegejuich, zoodra men Don arturo zag. Daarop verhaalden zij al schreeuwende verschrikkelijke geschiedenissen van deze Boa Constrictor en andere, die menschen en dieren bij dozijnen zouden hebben verzwolgen. Ik had zulke wild gekleurde verhalen der inboorlingen voor overdrijvingen gehouden, en verheugde mij, nu met eigen oogen te zullen zien, wat er waar was van de sterkte en wreedheid, van de schitterende kleurenpracht en de ontzaggelijk schoone kronkelingen dezer slang. Zoo reed ik vooruit naar eene diepte in de vlakte, welke met mangoboomen begroeid was, en waar de schare getuigde, dat de slang haar hoofdkwartier had opgeslagen. Wij reden voorzigtig. Don arturo ontweek elken boom, wijl de Boa zich in de kruin pleegt te verbergen, om met de snelheid van den bliksem op het eerste levende wezen het beste, dat onder haar bereik komt, neêr te schieten, en het zonder waarschuwing

[p. 98]

het leven uit te persen. Maar ik lachte er mede, en reed met opzet onder de naburige boomen, terwijl ik den inboorlingen het lijk der slang beloofde, om daaruit nog heden avond hunne olie, als een onfeilbaar middel tegen de rhumatiek, te koken. Plotseling riepen eenige inboorlingen, die te voet rondom ons loerden:

‘Dáár! dáár! halt, Señores! niet te na, want dáár is de dood zeker!’

Aanvankelijk staarden wij de mango-boomen aan, doodstil als zij waren in de brandende zon, zonder iets levends daarin of daar om heen te bespeuren. Grazende koeijen hadden zich op merkelijken afstand verwijderd. Ik reed met een vriend een vijftig schreden nader bij, toen mijn paard op eens en onverwacht steigerde, de manen sidderend opstak, vreeselijk bruisende toonen gaf, en een geweldigen sprong zijwaarts deed, waardoor ik bijna uit den zadel geligt werd. Het paard had den vijand het eerst gezien en zijne oogmerken volkomen geraden. Ook ik zag hem schemeren in levendige kleuren. Het paard was echter niet meer te besturen. Ik reed terug, en verzocht, afstijgende, Don arturo ons te voet en met gereed gehouden buks in het bosch te willen vergezellen.

‘De Heiligen mogen het mij nooit vergeven, wanneer ik dat doe! Diabolo!’ riep Don arturo.

Zoo bleef dan mij en mijnen vriend, die beiden van Germaansch bloed waren, niets meer over, dan ons zedelijk overwigt te toonen boven paarden, Spanjaarden en inboorlingen. Wij naderden nu weder, volkomen vertrouwende op onze goed geladen buksen met dubbele loopen, tot op ongeveer vijftig schreden, zonder eenige beweging te bespeuren in de groene, met gouden vruchten beladen toppen der boomen. Doch op eens hoorden wij een gedruisch als of een storm die kruinen teisterde. Wij sidderden beiden, toen wij de schubben van het ondier in de zon zagen blinken. Het stak zijn kop wijd uit de bladen, en staarde ons aan met diamanten oogen, de tong uit den muil latende spelen, en met het vrije deel van zijn ligchaam onophoudelijk heen en weêr slingerende en zwevende, zonder ons maar een enkel oogenblik uit die vreeselijk stralende oogen te verliezen. Wij stonden als door toovermagt aan den grond genageld, terwijl geen onzer in staat was eenig overluid woord magtig te worden. Het gezigt was zoo afgrijselijk schoon! De kleuren van het geweldige lijf speelden met tallooze schakeringen in den zonneschijn, nu eens geheel goud, dan eens grasgroen, dan weder donker purper. Eindelijk fluisterde ik: ‘Laat ons een schot doen! Zij zal er niet uit komen. Het strijdt tegen hare natuur, den vijand die haar ziet, te gemoet te springen. Wij zijn veilig. Ik wenschte ook de slingeringen van het gewonde en woedende monster wel eens te zien.’

Mijn vriend schoot naar den opgestoken kop. De boomen suisden en schudden, en de mango-vruchten vielen er af als hagelsteenen. De eindelooze staart van het beest had zich losge-

[p. 99]

wonden, en sloeg, en klapte, en vatte als de slag eener overgroote zweep. Onafgebroken zweefde de slang met den kop heen en weder, maar altijd met denzelfden verteerenden blik op ons. Wij vlugtten, zonder haar evenwel met de oogen te verlaten, achteruit gaande, tot dat wij Don arturo en het volk bereikt hadden. Terstond werden wij omringd door groote, wijd geopende oogen en monden, en allen schreeuwden te gelijk:

‘Is zij dood? Is zij dood?’

‘Neen!’ riep ik; ‘maar ik heb een plan. Laat ons gindsche koeijen onder de boomen drijven, en er eene opofferen. Wanneer zij zulk een maal gebruikt heeft, dan zijn wij haar meester zonder levensgevaar. Met schieten is en blijft het gevaarlijk.’

Dit plan beviel Don arturo zeer, ofschoon de inboorlingen, die elk voor zijne koe vreesden, zich er met alle kracht tegen verzetten. Wij beloofden schadevergoeding, en nu dreven zij zelven, op bevel van Don arturo, hunne kudden naar ons toe. Het vee snoof zeer sterk in de lucht, en te meer hoe nader het bij de boomen kwam. Welligt waarschuwde de reuk der Boa de koeijen voor het gevaar, want de slang zelve had zich nu geheel teruggetrokken en verschuilde zich stil onder het loof der boomen.

Welhaast veranderde zij weder van taktiek, en begon offensief te ageren, zoodat het bleek, dat zij zich vroeger jegens ons alleen defensief gehouden had. Zij droeg evenwel geene zorg hare bewegingen voor ons te verbergen, hoezeer zij ze voor het oog der koeijen bedekte. Deze, toen zij al snuivende niets zagen, liepen welhaast onder de boomen, om de schaduw te genieten. Maar op 't zelfde oogenblik kraakt het in de takken. Groene en gouden bliksemstralen slaan een kalf ter neder, en omvatten het zoo vlug en zoo geweldig, dat wij het verbrijzelen der beenderen duidelijk hooren. Alle koeijen vliegen op dit gezigt uiteen, behalve eene, de moeder van het kalf, die met woede en afgrijzen de om haar jong gewonden slang stootte, waarbij zij met hare korte hoornen de aarde opscheurde. Plotseling zien wij het gebrokene, in een klomp zamengedrukte kalf bevrijd. De oude lekt het, en kermt daarbij hartverscheurende klaagtoonen. Terwijl zij beproeft, door deze haar alleen mogelijke teekenen van teederheid het verloren liefdepand in 't leven terug te roepen, bliksemt en schittert het weder in de lueht. De koe stort, van alle kanten met goud en groen omslingerd, op den bodem, en na eenige stuiptrekkingen en dof brullende toonen ligt zij stil. Men hoort alleen het breken harer beenderen, die de slang in hare kronkels vermorselt, terwijl haar het bloed uit oogen en muil spat. De overwinnares sleept nu het verbrijzelde lijk der koe onder de schaduw van een boom, aan welken zij zich met eenige kronkels van haren staart gedurende het gevecht had vastgehouden, slingert zich los, en gaat, als om uit te rusten, op een dikken tak liggen, den kop naar beneden latende hangen, en uitziende, welken buit zij het eerst verslinden zal. Daarop speelt zij weder met haren staart en zweept al heftiger de lucht, tot dat zij, snel

[p. 100]

als het weêrlicht, met tien tot twintig kronkels den boom omslingert, en even snel zich in den hoogsten top zamentrekt, om daar een volmaakt meesterstuk harer veêrkrachtige natuur uit te voeren, zwevende, en zweepende, en uitschietende naar hartelust. Waarlijk een type van de vurige, vergiftige, bloeddorstige luim der keerkrings-natuur! Eindelijk windt zij zich los, daalt af, en drukt het kalf tegen een boomstam in zoo digte windingen, dat er geen been meer ongebroken of onvermalen overblijft. Vervolgens begint zij haren maaltijd te bereiden. Een half uur lang lekt zij den klomp met hare gevorkte tong en draait hem daarbij naar alle zijden om.

Wij merkten alles zeer naauwkeurig op, zonder dat de slang ons eenige aandacht verleende, zoo zeer was zij in haar werk verdiept. Eindelijk beschouwde zij nog eens met bliksemende oogen het lekkere geregt, opende daarop den vreeselijken gorgel zoo wijd mogelijk, hapte naar den kop van het kalf, en liet nu de geheele prooi, blijkbaar zonder veel moeite, in haar lijf glijden.

‘Nu hebben wij gewonnen spel!’ riep Don arturo, die nu in eens een ridder zonder vrees en vlek werd, en kwam zeer nabij het monster. De slang strekte zich in de zon uit, onmiskenbaar met het doel om zich voor lang en op haar gemak aan den slaap ter spijsvertering over te geven. Daar sprong een inboorling met een zwaren knuppel uit den grooten hoop toe, en sloeg er mede met alle kracht op den kop der slang.

‘Gij hebt mijn beste kalf opgevreten! Wat?’ schreeuwde hij daarbij op een woedenden toon, en deinsde achteruit. De slang wierp een zoo duivelachtig boosaardigen blik den vlugtende achterna, dat ik onwillekeurig schrikte en terug sprong. Maar haar toorn was magteloos; de slaperigheid, die hare natuur eischte, om na lang doorgestanen honger en dubbelen kampstrijd, de prooi te verteren, was niet te overwinnen. Don arturo mikte en schoot haar een oog uit. Eenige stuipachtige sprongen, eenige slagen met den staart tegen de aarde, zoodat stof en steenen in de lucht vlogen, waren de laatste blijken harer ontzettende sterkte; daarop rekte zij zich uit, legde zich neder en stierf met open muil en één open oog.

Wij maten hare lengte op 35 voet 6½ duim, en 2 voet 4 duim hare grootste dikte, behalve waar het verslonden kalf zigtbaar was. De inboorlingen juichten en jubelden, en heschen het ondier aan den hoogsten boom. Een bruine kerel klom met een scherp mes den boom op, en gleed bij de slang naar beneden, terwijl hij met het mes in de huid van boven tot beneden eene insnijding maakte. Don arturo, de groote held, verkreeg als zegeteeken de huid, het volk verdeelde het vleesch onderling, om daaruit olie te bereiden tegen de rhumatiek.

(Gartenlaube.)