Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1857

Liefde uit haat. Door Amalia Schoppe, geb. Weise. Naar het Hoogduitsch. Te Gorinchem, bij A. van der Mast. 1857. In gr. 8vo. 356 bl., met vignet. f 3-25.

Het werk werd mij gezonden, en toen ik den titel en den naam der Schrijfster op den rug van den band las, ontstond er een gevoel in mij, zoo ongeveer als of wijlen mijne oudovergrootmoeder belet op de koffij had laten vragen; en waarlijk, indien ik de goede dame met hare paniers en hare mouches, op hooge hakjes, onder een bevallig waaijerspel had zien binnentrippelen, dan zou mijne verwondering daarover naauwelijks grooter hebben kunnen zijn, dan over den inhoud van dezen nieuwen roman.

En hier zal ik de vergelijking maar staken, want ik zou vreezen al te onregtvaardig jegens mijne gezegd oud-overgrootmoeder te zijn door te veronderstellen, dat een uurtje van haar ouderwetsch gekeuvel mij niet honderdmaal beter zou hebben bezig gehouden, dan de lezing van deze hoogst nietige bladen. Zulk een boek, in deze dagen!

Men ziet wel op den titel, dat het in 1857 bij van der mast is uitgegeven, maar bij gebrek van toelichtende voorrede blijft het de vraag: Heeft a.s. het pas geschreven, of is het door een harer bewonderaars uit de oude doos opgehaald, en dus slechts nieuw door vertaling? Het doet trouwens ook weinig ter zake: een goed werk is ten allen tijde goed, en dit is zelfs met den glans der nieuwheid nooit goed geweest. Vóór 30 à 40 jaren had het misschien met de stortzee van Duitsche romans, als schuim, ongemerkt de sluizen mede kunnen binnenspoelen, maar hoe in den tegenwoordigen tijd, waarin zelfs den gewonen romanlezer zooveel degelijker kost wordt opgedischt, nog iemand lust gevoelt om zulk een prul te vertalen... dat is vreemd; wij zouden haast zeggen, 't is bedroevend, want ieder uur daaraan besteed, had beter

[p. 805]

besteed kunnen zijn. Mogten er nu slechts niet vele met de lezing verloren gaan. Verbeeld u een roman volgens het oudste recept: Eene wonderschoone gravin als middenpunt, en eene haar omringende constellatie van graven, prinsen, baronnen en kunstenaars, die hunne liefdebehoevende harten de wereld ronddragen. Wij moeten hen ademloos volgen, van de eene badplaats naar de andere, en, zijn wij ergens aangekomen, dan wordt ons daar niets bekend gemaakt dan de naam van helôises logement en de toestand van de harten dier Heeren, die haar nu eens haten, dan eens beminnen. Teringzieken - duël - niets ontbreekt; er zijn echter geene sporen van vergiftiging aanwezig.

Het zou moeijelijk zijn den krijg lang te volgen, maar eindelijk loopt de schoone in den val; uit die wel wat al te krasse liefde, wordt weder een halve haat, maar men eindigt toch met in zaligheid opgelost te zijn.

Nu over het prentje. Het zwevende, hangende kind verbeeldt eene bloem te plukken, die hem, zoo lezen wij, in de oogen flonkerde. Hoe het echter, op de rots staande, die bloem kon zien? dit zal wel een optisch raadsel blijven. Het moet daar met de straalbreking en buiging al raar zijn toegegaan, of de oogen van het kind waren van eene andere constructie dan een gewoon menschenoog.
m.p.h.