Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1846

De Adamsberg op Ceilon.

De Adamspiek is een zeer hooge berg, die alle naburige hoogten ver overtreft. De weg naar den top, zijnde acht (Engelsche) mijlen, is steil, moeijelijk en hier en daar gevaarlijk. Dezelve gaat door schoon en digt geboomte en over schrikkelijke rotsgevaarten, langs afgronden en stroombeddingen. Op de gevaarlijkste plaatsen klimt men omhoog door middel van ladders, van boomtakken gemaakt, over trappen, die in de rotsen zijn uitgehouwen, en die met sterke ijzeren kettingen zijn vastgemaakt. Ongetwijfeld is de tegenwoordige weg het werk van menschenhanden, aangelegd voor de pelgrims, en geenszins, zoo als men waant, het bed van eenen bergstroom: het stofzand, de steengruis- en glasaarde, welke men aldaar vindt, wederspreken dit gevoelen. De bergtop heeft eene vlakte van 72 voeten lang en 54 breed. Deze plaats is heilig, daar men het spoor van buddha's voeten meent te zien. Zij is bestemd tot godsdienstige vereering, door een' lagen muur omgeven en door een gewijd bosch bedekt. De boomen, die tot eene nog niet beschrevene soort van rozenhout (Rhododendron) behooren, zijn van een' eerwaardigen grijzen ouderdom. Hun altijd groene loof is donker en digt, derzelver bloemen altijd glan-

[p. 495]

zend rood, groot en prachtig. De inboorlingen hebben een' heiligen eerbied voor deze boomen; niemand waagt het, dezelve aan te raken, veel min eene bloem af te plukken. Volgens oude overlevering, zijn zij door den God der heuvelen geplant, wanneer buddha de aarde verliet en van dezen berg henentoog. Mag men het gewone zeggen gelooven, dan vindt men die boomen nergens anders, dan op het eiland Ceilon. Het spoor van buddha's voeten is op eene rots, bijkans in het middelpunt van den bemuurden grond; doch de overeenkomst met menschelijke voetstappen is inderdaad zeer onvolkomen. Het is eene langwerpige figuur, 5 voeten en 4 duimen lang en 2 voeten 7 duimen breed, aan de breedste zijde der teenen. Deze teenen zijn 5 in getal, en allen even lang. Dit geheele spoor is omgeven door een' koperen rand, met eenige slechte edelgesteenten versierd, meestal bergkristal en robijnen, of bergkristal met een ondergelegd foelisel, om daaraan het aanzien van edelgesteenten te geven. Het heiligdom wordt bedekt door eene kleine houten woning, welke ten tijde des pelgrimsbezoeks met bloemen en vlaggen versierd wordt.

Het heilig spoor van den voet, waaraan deze berg zijn aanzien bij de inboorlingen te danken heeft, is hoogst waarschijnlijk voor het grootste gedeelte menschenwerk. De ruimte vooral tusschen de teenen, welke oogenschijnlijk van dezelfde stof als de rots is, bestaat uit een mengsel van kalk en zand. De groote godsdienstijver der inboorlingen blijkt uit het verbazend aantal van pelgrims, die dezen steilen berg jaarlijks beklimmen. Hun getal bedraagt vele duizenden van alle rangen en standen, vrouwen en mannen, jong en oud, tot zelfs het kind, welk de vader op den rug draagt, en ook den zilverharigen wankelenden grijsaard, die zonder hulp niet kan nederdalen. De offergaven bestaan in vruchten des lands. De pelgrims bidden eerst voor hunne maagschap, dan voor het heiligdom, en eindelijk voor zichzelven. Bij de terugreis heeft een aandoenlijk tooneel plaats. Men deelt onder elkander het Betel-blad, als teeken van vrede. De vrouwen betuigen met diepe buigingen haren eerbied en liefde voor hare mannen, de kinderen voor hunne ouders en de vrienden voor hunne vrienden. Alzoo worden de banden der verwantschap bevestigd, de vriendschap versterkt en vijanden verzoend. Eindelijk spreekt de priester

[p. 496]

zijnen zegen uit, en beveelt hun, naar hunne woningen terug te keeren en deugdzaam te leven.

Het oord tusschen den voet des bergs en Colombo is zeer schoon, en wel een landschap, gelijk staande met de beste streken van het Schotsche hoogland. Hier en daar groenen de dalen met weelderig gras. Grootendeels ontmoet men bosch, en de lage gronden zijn daardoor eenigzins eenvormig.

De grond zelf is zeer goed voor alle plantgewas, waartoe de hitte en vochtigheid zoozeer bijdraagt, dat elk plaatsje, waar slechts een wortel hechten kan, met loof versierd is. Nijverheid, geest van onderneming, kennis van den landbouw, en bovenal de geheele afschaffing van het oude leenstelsel in het staatswezen, zijn noodig, om dit wilde, doch schoone land in eenen tuin te herscheppen, die alsdan gewis den naam van Paradijs verdienen zal, welken het, sedert onheugelijke tijden, ofschoon ten onregte, gevoerd heeft.