Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1846

Iets over Sir Robert Peel en eenige andere staatsmannen.

(Door een' Oog- en Oorgetuige.)

Peel is een bekwaam en geslepen man, en reeds zijn uiterlijk voorkomen, zijne houding en zijne wijze van voordragt doen hem als zoodanig kennen, en verkondigen in hem den onder moeijelijkheden en tegenstand gevormden staatsman. Zijne gestalte is van middelbare grootte, eenigzins gezet, met den aanleg tot eenen dikbuik. Hij heeft blond haar, dat niet meer zeer digt is; naar zijn uiterlijke te oordeelen, zou men hem hoogstens vijftig jaar oud schatten. De Fransche staatslieden, welke ik gezien heb, zien er, geen uitgezonderd, allen ouder uit, dan zij zijn. Zij trekken zich de zaak aan; zij zijn partij. Sir robert peel was steeds slechts de advocaat zijner partij, en hij verstond het, hare zaak op alle wijzen, naar alle wijzigingen, uit alle gezigtspunten goed te verdedigen. De gezette, welgevoede, ronde en bolle gedaante maakt het Sir robert moeijelijk genoeg, zijne eenigzins kokette ligchaamsbewegingen uit te voeren. Met eene sierlijke pose treedt de Baronet aan de redenaarstafel, die de partijen in de Kamer der Gemeenten van elkander scheidt. Zijne rede is vloeijend, duidelijk, klaar en klemmend. Nu eens steunt hij met den linkerarm op de tafel, terwijl hij den regter in de zijde zet, op den regter voet staat en den linker achter zich op de punt der toonen laat balanceren; na eene poos heft de redenaar zich in de hoogte, treedt al balancerend een paar stappen terug, kruist de handen à la napoleon op den rug, treedt dan weder voorwaarts, vouwt, naar de oppositie toegekeerd, de handen, en ziet er daarbij zeer overredend uit. Allengskens wordt de stroom zijner woorden sneller, en ook de gebaren volgen elkander met meer drift; hierbij komen dan soms wel een paar - nogtans niet heel ernstig gemeende - vuistslagen op de tafel. Op zoodanige plaatsen

[p. 204]

zijner voordragt, die bijzonderen indruk moeten maken, keert Sir robert peel zich tot zijne aanhangers, en werpt hun de krachtwoorden toe, die dan natuurlijk niet missen, door het hoort! hoort! gevolgd te worden.

Lord stanley kan men het bij den eersten blik aanzien, dat hij partij is en partij trekt. Het heilige vuur van geestdrift en hartstogt heeft hem doorwoeld en verdroogd. Hij spreekt heftig, maar niet onsierlijk; hij grijpt zijne tegenstanders man tegen man aan, en schroomt niet, hun de hardste waarheden onverbloemd en scherp in het aangezigt te werpen.

Lord john russell is een klein manneken, dat ons lamennais en börne herinnert. Zijne voordragt is onaangenaam, eenigzins verward, en gerekt. Zijne kleine gestalte heeft het gewone voordeel der kleinte niet, want ondanks hare geringe grootte is zij plomp. Gedurende zijn spreken gaat Lord russell regelmatig twee schreden achterwaarts en dan, na eene poos, weder twee schreden voorwaarts. Hapert hij een oogenblik, zoo helpt hij zich met beide de handen, ze al slingerende voor- en achterwaarts bewegende, en niet, als de wieken van een' molen, achtereenvolgend, maar beide te gelijk, als de draadpoppen. Dit geeft den edelen Lord dan een vrij kluchtig voorkomen. Aan talent staat hij ontegenzeggelijk beneden Sir robert peel, en even zoo, aan vuur, beneden Lord stanley.

Lord palmerston draagt den Lord reeds op zijn hoog en open voorhoofd geprent. Het is een schoon man, met vrijen, stouten blik; doch zijne voordragt is belemmerd, menigmaal stotterend; hieruit verklaart het zich, hoe hij, tijdens hij Minister was, zich somtijds met een paar dubbelzinnige phrasen uit de verlegenheid wist te redden; maar als lid der oppositie is dit niet genoeg. Zijne taal is meestal trotsch en overmoedig, zoo als over het algemeen zijne staatkunde zulks was, en zoo als zijn voorkomen het aanduidt.