Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1841

De stad Algiers.

Een inwoner van Lyon, die onlangs uit Algiers teruggekomen is, deelt nopens die stad en de levenswijs aldaar de volgende bijzonderheden mede.

Door het aanleggen van ontzettende werken is de haven van Algiers zeer veilig gemaakt; ook ligt zij steeds vol schepen. Het regeringsplein eindigt in een terras, dat zich honderd en twintig stappen boven de zee verheft; rondom hetzelve loopt eene hechte tralieleuning, waarop men de armen leggen kan en naar beneden in de golven zien. Tegenover, aan den gezigteinder, schijnt kaap Matifoe uit de baren op te rijzen; regts dringen de hoogste toppen van den Atlas door de wolken; links staan fraaije nieuwe huizen; voorts de groote moskee, de moelje en de drukke marinewijk; voor de voeten van den beschouwer ligt een woud van masten, digt opeengepakt. De schepen vormen eene tweede, eene drijvende stad, uit welke duizend verwarde klanken naar boven dringen. Hier, even als in Algiers zelf, is eene zamenstrooming van menschen uit alle landen. Waarschijnlijk vindt men geene stad in de wereld, waar naar evenredigheid zoo veel vreemdelingen zijn. Onder tien menschen, welke men blindelings uit de menigte zou nemen, behooren er zeker geen drie tot hetzelfde land, en zoo er de bezetting niet was, zouden de Franschen de minderheid hebben. Van de Spaansche kusten zijn er velen overgestoken, desgelijks van de Balearische eilanden; uit Malta is bijna al het wilde

[p. 813]

en ruwe volk gekomen. Onder dezen mengen zich hier Duitschers, Italianen, Belgen, Polen, met de deserteurs uit alle Europesche legers, die eerst in het Fransche vreemdenlegioen dienst nemen, en na hun ontslag als ambtelooze inwoners onder de overigen rondzwerven of eenige nering drijven. Gelijk de kleeding verschilt, verschillen taal en manieren. Algiers gelijkt naar eene Fransche stad in het dolste woelen van het Carneval. In alle wijken, op alle pleinen der stad wemelt het bont door elkander. Turken, Mooren, Moorsche vrouwen en meisjes, uit welker digt omsluijerde troniën slechts de vurige oogen schitteren; Joden, die des zaturdags in zijde gekleed en met allerlei gouden sieraden behangen zijn; de steeds in hun gewaad gedrapeerde Spanjaarden; de vrouwen van Port Mahon met hare zwarte mantilles; Negers en Negerinnen in lompen gewikkeld. Bij de vele vreemden in de meest uiteenloopende kleederdragt komen nu nog de Fransche uniformen der armee, der militie, der marine en der te Algiers zelf gevormde regementen, der Spahis, der inlandsche gendarmen, der beroemde Zuaven, der scherpschutters van Vincennes en der Afrikaansche jagers. Algiers verliest dagelijks meer van zijne vorige eigenaardigheid. Reeds kleeden zich vele Joden, vooral de jonge lieden, naar de Fransche wijs; men zou zulks als eene soort van dankerkentenis kunnen beschouwen, want sedert de Fransche verovering zijn de Joden te Algiers uit hunne vroegere vernedering en ellende gered. Algiers verfraait zich met elken dag. Verscheidene der door de Franschen aangelegde pleinen en straten zijn breed en doen zich heerlijk voor. De met doorloopende bogengangen gebouwde huizen beschutten in den zomer tegen de zonnestralen en in den winter tegen den regen. Ook de voorsteden verlengen zich gedurig meer; buiten de stad ziet men niets dan onder den voet gehaalde oude en pas gebouwde nieuwe huizen. In de naaste omstreken liggen ettelijke honderd huizen op de bevalligste wijs aan de helling der bergen, en door derzelver schitterend wit steken zij schilderachtig af bij de goudkleur van den grond en bij het donker groen van den plantengroei. Zoodra men zich echter meer dan een uur ver van Algiers verwijdert, vindt men de nieuwgebouwde huizen, ondanks derzelver bekoorlijke ligging en gezonde lucht, geheel leegstaan, want niemand waagt het aldaar te wonen, zelfs niet

[p. 814]

over dag en nog veel minder bij nacht. Vóór dat de vijandelijkheden hervat waren, gingen wij overal ongewapend heen, en de Arabieren kwamen vreedzaam, van alle kanten der vlakte, tot ons. Thans ziet men er geene meer; wij zijn binnen onze muren opgesloten, en zonder gewapend geleide durven wij bijna geen voetstap buiten dezelve doen. Daarom ook reikhalzen wij naar vrede. Op de markten vindt men ter naauwernood de onontbeerlijkste levensmiddelen, en, daar alle gemeenschap met het binnenland afgesneden is, zouden wij volstrekten hongersnood lijden, wanneer er geen leeftogt te scheep wierd aangevoerd. Ons rundvee komt uit Italië en Sicilië, de boter van Port Mahon en uit Frankrijk, versche eijeren uit Spanje. Alles is peperduur.