Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1841

Pauselijke salaad.

Paus sixtus de V had, toen hij nog Franciskaner monnik was, met eenen vrij armen maar zeer eerlijken advocaat in naauwe vriendschap geleefd. Deze achtingwaardige regtsgeleerde was sedert tot zulk eene armoede geraakt, dat hij daardoor in eene ziekte verviel. Het toeval wilde, dat zijn geneesheer dezelfde was, als van wien de Paus zich bediende, en dat hij, zonder eenig bepaald doel, van dezen zijnen patiënt met zijne Heiligheid sprak, die echter het gesprek van dit onderwerp afwendde. ‘Hoor eens,’ zeî des anderen daags de Paus tot zijnen arts, ‘ik verstout mij somtijds ook wel eens geneesmiddelen toe te dienen, en denk, dat een, hetwelk ik gisteren aan iemand bezorgd heb, van uitwerking kan geweest zijn. Gij spraakt mij van den armen turinez; ik herinnerde mij met genoegen, dat ik in vroeger' tijd dien goeden, eerlijken man gekend heb. Ik heb hem ettelijke kruiden tot eene voortreffelijke salaad gezonden, welke hem naar alle waarschijnlijkheid wel genezen zal.’ - ‘Salaad, Heiligste Vader! dat is een nieuwerwetsch recept; dit mirakel zou geen van de geringste zijn, welke uwe Heiligheid mag verrigt hebben.’ - ‘Zeg aan turinez,’ hernam de Paus al lagchende, ‘dat ik hem niet veroorloof, voortaan eenigen anderen arts meer te gebruiken dan mij; zie, dat is een klant, dien ik u wegronsel, dokter!’ Vol ongeduld, om 's Pausen geneesmiddel en deszelfs werking nader te leeren

[p. 815]

kennen, snelt de dokter naar zijnen patiënt, bij wien hij inderdaad duidelijke teekenen van beterschap ontwaart, en met verbazing vestigt zich zijn blik op den genezende. - ‘Toon mij toch eens de salaad, welke gij van den Paus ontvangen hebt, opdat ik zien moge, welke kruiden zulk eene wonderdadige kracht bezitten.’ - ‘Ja wel wonderdadig,’ hernam de advocaat op eenen toon van innig zielsgenoegen; ‘dat is het regte woord; ik verzeker u, geheel uw herbarium zou zulk eene heilrijke werking niet te weeg brengen.’ Dit zeggende, haalt de zieke eenen korf met zeer gewone salaadkruiden voor den dag. - ‘Wat, zijn dat de planten,’ zegt de arts, er een handvol van opgrijpende, ‘die u zoo goed geholpen hebben?’ - ‘Tast maar wat dieper, dokter, en gij zult de ware panacee vinden.’ De dokter tast dieper, en nu stoot zijne hand op eene groote menigte gouden zechinen. ‘Ja, vriend, zulke medicamenten hebben wij niet.’ Terstond daarop begaf hij zich weder naar den Paus, en zeide: ‘Heilige Vader, gij hebt het juist getroffen; zoo waar ik leef, men mag u als den eersten geneesheer van Europa beschouwen!’ - ‘Ja, maar ik behandel niet al mijne patiënten op deze wijs,’ hernam de Paus. - Deze goede daad van sixtus den V is bij de Italianen tot een spreekwoord geworden; en wanneer men bij hen iemand wil aanduiden, die dringend geld behoeft, is men nu nog gewoon te zeggen: ‘Een salaadje van Paus sixtus zou hem kunnen helpen.’