Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1841

Het vuurfeest is Oostindië.

Reeds is een overgroot getal der meest belangwekkende berigten uit Oostindië tot ons gekomen, waarin ons de eigenaardige Godsdienstgebruiken, zeden en gewoonten van dat wereldoord geschilderd worden; evenwel komt ons het volgende, uit het Asiatie Journal ontleend, als iets nieuws voor, hetwelk waarschijnlijk ook door onze lezers hunner opmerkinge niet onwaardig zal geacht worden.

De Oostindiër is, gelijk men weet, in geloofszaken menigmaal een onbarmhartig dweeper en razende zelfkweller, die als 't ware eene eigene genieting in zijn pijnvol boetelingsleven schijnt te vinden; doch willen wij ditmaal niet van eenig bloedfeest te Jaggernauth of te Benares, maar van een eigenaardig volksvermaak spreken, dat gedeeltelijk ook wel een oud Godsdienstbedrijf zal zijn, maar door ons, voornamelijk omdat het vuur daarbij de hoofdrol speelt, niet zoozeer op den Indischen grond, als wel in Perzië, onder de Guebren of Vuuraanbidders, gezocht zou geworden zijn. Ja, hetgeen wij thans zullen verhalen, heeft zelfs eenige gelijkheid met de Duitsche keerkrings- of Johannes-vuren, die, even als de voorvaders der Germaansche stammen, ongetwijfeld derzelver oorsprong in Azië gehad hebben, en hierdoor verkrijgt ons berigt ook een geschiedkundig belang.

De bewoners van een dorp of vlek komen op zekeren feestdag ter bepaalde plaatse bijeen, graven hier, onder alle teekenen van vrolijkheid en gezelligen lust, eene soort van gracht of drooge sloot, ongeveer twintig voet lang, tien voet breed en drie of vier voet diep, vullen die vervolgens met droog hout, en steken dezelve daarna op verscheidene pun-

[p. 660]

ten in den brand. Terwijl nu het opgestapelde hout allengskens in kolen en asch verkeert, bestrijken zich die genen der Hindoes, die ditmaal tot meer bijzondere viering van het feest besloten en zich daartoe voorbereid hebben, de ontbloote deelen van hun ligchaam met een geelachtig sap, dat met olie aangemengd is. Tot nog toe hebben de Europeërs niet kunnen ontdekken, uit welke bestanddeelen deze zalf bestaat, die blijkbaar een behoedmiddel tegen te groote hitte en brandwonden is; en misschien tast men niet geheel mis in het vermoeden, dat het sap eener zekere soort van uijen een voornaam gedeelte van dit smeersel uitmaakt, aangemerkt dit als een beproefd middel tegen de werking van het vuur bekend is.

Wanneer nu de eerste laag hout weggebrand is, wordt er eene tweede iets dunnere op den rooden kolengloed gelegd; en terwijl deze nieuwe brandstof in heldere vlammen opslaat en zoo sterk eene hitte verspreidt, dat zij, die de verrigting aanschouwen, verscheidene schreden van den rand der gracht verwijderd moeten blijven, zet de plegtige optogt zich in beweging, en gaat, of liever danst, door de geheele lengte der gracht heen en weder terug, en wel met langzaam afgemeten tred, met vrolijk gelaat en gebaren, zoodat er geen schijn is, dat iemand van het vijandelijk element eenige schade of hinder ondervindt. Men heeft zelfs moeders, met hare teedere zuigelingen op den arm, door deze vreeselijke vuurzee zien dansen, uit welke men niet begrijpt, hoe een mensch onbezeerd kan terugkeeren. Zeker moest, in zulke omstandigheden, het haar wel het eerst gezengd, zoo niet afgebrand worden; maar wij weten, dat de Indianen hun hoofd bijna geheel gladgeschoren dragen; doch daarentegen ontstaat de vraag, hoe daarbij het teederste zintuig, het oog, verschoond kan blijven, en met opzigt hiertoe deelt ons de berigtgever het niet geheel voldoende antwoord mede, dat zij gedurende den dans de oogen aandachtig gesloten houden, en, zoolang deze vuurproef duurt, zekere lofzangen doen hooren, welke zij waarschijnlijk aan de magten van het element, dat door geheel Azië als Godheid geëerd wordt, nevens al de ligchaamspijn, welke zij, voor zoo verre zij die mogen gevoelen, door geenerhand uiterlijk kenteeken verraden, als dank-, prijs- en liefde-offer toewijden.