Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1841

Pope als schilder.

Omstreeks het jaar 1720 kreeg pope zulk eenen hartstogtelijken lust in het schilderen, dat hij begon te weifelen, of hij zich aan het penseel of aan de schrijfpen behoorde te wijden. Hierdoor leverde hij een nieuw bewijs, hoe zelfs de verstandigste menschen niet zelden door hunne drift verblind worden, om aan eene gril of eene liefhebberij de voorkeur te geven boven de strekking van hun genie en het oordeel hunner gezonde rede. Deze dwaasheid van pope deed zijnen eerwaardigen vriend, den ouden jonathan richardson, de aanmerking maken: ‘Welke eene wonderlijke anomalie! welk eene verdooldheid van den menschelijken geest! Deze voortreffelijke dichter geeft zich alle bedenkelijke moeite, om voor den slechtsten schilder van zijnen tijd gehouden te worden, en spant met onzinnigen ijver al zijne krachten in, om in het slijk der kunst rond te woelen!’ Richardson sprak dit oordeel als een bevoegd regter, als een man van het vak, want ook hij werd door dezelfde dwaasheid aangestoken;

[p. 461]

doch hij toonde voor verbetering niet onvatbaar te zijn, zoodra hij bemerkte, als schilder geene uitstekende rol te zullen spelen: hij erkende volmondig, dat hij geen apelles was, en zijn brief, welken hij, met betrekking daartoe, aan swift geschreven heeft, is eene regtstreeksche satyre op zijne eigene pogingen als schilder. Hij zegt daarin: ‘Ik heb vijf à zes Madonna's neêrgeklad en ook eenige engeltjes, die er uitzien zoo als de Indianen zich hunnen duivel zouden hebben kunnen voorstellen.’ Het is almede bekend, dat swift driemaal gezeten heeft, om zich door hem te laten portretteren, en dat een dier afbeeldsels voor Miss van homrigh bestemd was. Dikmaals beproefde hij ook, de trekken zijner aangebedene Miss martha blount na te bootsen, maar merkte zelf te dien opzigte al lagehende aan: ‘Zeker zal zij mij in dit leven den smaad niet vergeven kunnen, dien ik door mijn portretteren harer uitnemende schoonheid heb aangedaan.’