Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1841

Cuba.

Ongastvrij Cuba! wie u roem,
Uw weeldrig erf een' lusthof noem',
En in uw' kreits zijn Eden zoek',

[p. 413]

 

Uw naam klinkt mij in 't oor als vloek!

 

Hoe mild de Schepper u beschonk,

 

Ik zie in u een moordspelonk;

 

En, vond ik buiten u geen rust,

 

Dan welkom Groenlands barre kust!

 

Of moest ik immer balling zijn

 

In Zara's heete zandwoestijn,

 

Ik koos het ijs, of 't schroeijend zand,

 

Voor uw ongastvrij, weeldrig strand,

 

Waar Godsdiensthaat en dweepzucht woont,

 

Waar zelfs geen doode wordt verschoond,

 

Waar priesterwoede, uit ketterhaat,

 

Zelfs lijken in den kerkban slaat,

 

En aan het zielloos overschot,

 

God lastrende in den naam van God,

 

Een plekje gronds tot rust ontzegt,

 

Zoo lang aan 't stof de banvloek hecht;

 

Een banvloek door de hel gewrocht,

 

En slechts door goud weêr afgekocht.

 

Gij, gij, ontmenschte Priesterschaar!

 

Gij hebt, met huichlend rouwmisbaar,

 

Uw' ketterhaat, die niets verschoont,

 

Reeds tweemaal aan mijn' stam betoond,^(*)

 

De laatste woning 't stof betwist,

 

En doode en doodkleed uit de kist

 

Gescheurd, gesleurd door stof en slijk;

 

Gij zongt den boetpsalm bij het lijk;

 

Gij hebt de reeds verstijfde leên

 

Ten spot doen strekken van ' t gemeen,

 

De ziel in 's Hoogsten naam verdoemd,

(*) Des Dichters Oom en Neef stierven te St. Jago. Aan beide lijken werd aanvankelijk, als aan die van ketters, eene rustplaats op het kerkhof ontzegd. Een te St. Jago wonende vriend der overledenen verwierf echter, voor eene belangrijke geldelijke opoffering, de toestemming der Geestelijkheid tot de begravenis, onder de volgende plegtigheden: de doodkisten werden in de kerk gebragt en geopend, de lijken gehuld in een schandkleed, de banvloek werd uitgesproken en het Miserere gezongen; daarna volgde de absolutie en begravenis. En dit alles gebeurde in de tegenwoordige Eeuw!

[p. 414]

 

Haar 's Duivels zeekre prooi genoemd,

 

En eerst na 't huichlendst kinderspel

 

Verklaardet gij haar uit de hel,

 

Uit kerkban, en van eeuwge straf

 

Verlost, en gaaft gij 't lijk een graf!

 

Ach! gave God, verdoolde schaar,

 

Die knielt bij 't dweepziek kerkgebaar,

 

Dat ras van uw misleid gezigt

 

De tastbre blinddoek wierd geligt:

 

Dan zoudt gij, om uwe eigen schuld

 

Met demoed en berouw vervuld,

 

Niet langer, met een trotsch gevoel,

 

U zetten op Gods regterstoel,

 

Noch dooden weren uit het graf,

 

En doemen hen tot eeuwge straf.

 

Dan, ziende op 's Hoogsten menschenmin,

 

En 't hart vervuld met Christenzin,

 

Zoudt gij, waar 't doodkleed werd gespreid,

 

De oneindige barmhartigheid

 

Geenszins, met strafbren eigenwaan,

 

In uw bekrompen banden slaan;

 

Maar, in uw eigen oog te kleen

 

Als midlaar voor Gods troon te treên,

 

Berustende in des Hemels wil,

 

Zweegt gij bij 't graf ootmoedig stil.

 

Ongastvrij Cuba! wierd dit lot

 

Uw volk verleend, door gunst van God,

 

Bij 't Eden, dat Zijn hand u schonk,

 

Dan noemde ik u geen moordspelonk;

 

Dan ware uw naam geen vloek; uw strand

 

Wierd dan, voor Zara's schroeijend zand

 

Noch Groenlands eeuwenheugend ijs,

 

Ontvlugt, maar ware een Paradijs.