Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1841

Het quid pro quo.

In een klein stedeken achter Landsberg aan de Warta besloot een schoolmeester, zijnen Koning frederik willem den IV, die er zou doorreizen, plegtstatig aan het hoofd zijner kweekelingen te begroeten. Zijn rok had eene snede, die hem bij zulk eene groote gelegenheid al te ouderwets

[p. 415]

voorkwam. Hij liet zich dus in haast een' nieuwen maken, natuurlijk te borg, want, hij was een Duitsch schoolmeester. Dus ligchamelijk uitgedost, rustte hij zich verder intellectueel toe met eene redevoering en een gedicht; de eerste wilde hij voor den Koning opzeggen, het andere hem overhandigen. De gewenschte, vooruit bezongen dag was gekomen, de nieuwe rok ook; de Koning ontbrak nog alleen. Reeds vroeg stond de arme schoolmeester, aan de spits zijner, ditmaal eens regt schoon gewasschen bengels, op den grooten weg; deelde nu en dan, onder de al te dartele schooljeugd, oorvijgen uit, om rust en orde te handhaven, en poogde zichzelven, in de tusschenpoozen van werkeloosheid, naar al de regelen der logica te bewijzen, dat zijn gedurig toenemende honger slechts inbeelding was. De Koning kwam nog altijd niet. Eindelijk moest de dialektiek van den schoolmonarch voor zijnen honger onderdoen. Als een voorzigtig bevelhebber, stelde hij posten uit, die hem 's Vorsten aan-nadering berigten moesten, en ijlde toen in zijne woning. Nog naauwelijks had hij hier, om hem niet te bemorsen, zijnen nieuwen rok uitgetrokken, nog naauwelijks een paar beten roggebrood met spek doorgezwolgen, of een zijner schildwachten. Frits de primus, vliegt de deur in, met den roep: ‘Schielijk, schielijk, meester, de Koning komt!’ IJlings werpt de man zich het kleed aan het lijf, rent voort, en komt nog even bij tijds, om zijne onderdanige rede aan den vriendelijken Vorst te houden. Toen zij ten einde is, tast hij in den zak, om zijn gedicht te overhandigen, en reikt den Koning het papier, dat hij er uithaalt, toe. De Koning ziet het in, fronst de wenkbraauwen, doch glimlacht weldra minzaam, en geeft het zijnen adjudant over, met de woorden: ‘Zorg voor de betaling!’ In de haast had namelijk de schoolmeester in den verkeerden zak getast, en, in stede van het gedicht, de onbetaalde kleedermakers-rekening den Vorst overhandigd.