Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1841

Ode en Gebed, bij de Inhuldiging van Z.M. Willem II, Koning der Nederlanden. Door M.H. de Graaff. Te Dockum, bij D. Meindersma, Wz. 1840. In gr. 8vo. IV en 24 bl. f : - 40.

Gelijk bij alle soortgelijke gelegenheden, ontbreekt het ook thans reeds, bij de beklimming van den Troon der Nederlanden door een' anderen Vorst, niet aan Feest- en Jubelzangen, en wij hebben er gewis nog meerdere te wachten, zoodat de Redactie van dit Tijdschrift zich niet verbindt, om van alles verslag te geven, wat haar daarvan met dat doel mogt toegezonden worden. Ref. heeft zich echter alleen met het hem nu toegezondene bezig te houden, en vangt zijne aankondiging aan met te zeggen, dat het zeer keurig is uitgevoerd, en dus van die zijde den Uitgever, die tevens de Drukker is, eer aandoet.

Wij komen nu tot den inhoud. Na eene welgestelde Opdragt aan den Koning, in welke de Fries zijne nationale fierheid niet verzaakt, (ofschoon wij niet kunnen instemmen met het elders uitgesproken oordeel, dat dit ten koste van de vrijheidsliefde der overige Nederlanders geschied zou zijn,) vinden wij een' Voorzang, hoofdzakelijk tot aanloop en tot ontwikkeling van het denkbeeld dienende, dat de Nederlandsche Dichter, het gevoel van wiens hart hem tot zingen spoort, zich niet door de gedachte moet laten afschrikken, dat onze grond en luchtstreek der Poëzij minder gunstig zouden zijn, dan die van het klassieke Griekenland. Dan volgt de Inhuldigingsode, in welke het besluit van Koning willem frede-

[p. 32]

rik, om zich, bij klimmenden ouderdom, van de staatszorg te ontslaan, geprezen en zijn Opvolger de onwrikbre rots wordt genoemd, die door geen storm beroerd wordt, terwijl 's Vorsten erkende deugden daarna, in krachtige regels, opgesomd worden, en de wensch geuit, dat alle rangen en standen der Maatschappij, dat Wetenschap, Kunsten en Nijverheid, onder zijn bestuur bloeijen mogen. Het Gebed, in Alexandrijnsche versmaat, bevat, na eene dichterlijke hulde aan het Opperwezen, naar de gelegenheid des tijds zeer gepaste beden voor het heil van Vorst en Volk.

Het dichtstuk van den Heer de graaff wint het reeds nu van verscheidene andere, welke wij, te dezer gelegenheid lazen, ook in den vrijen, den echten Nederlander passenden toon, waardoor het zuiver blijft van de zoo hinderlijke, aan afgoderij grenzende vleitaal, die den rondborstigen en nederigen Vorst, wien zij toegezongen wordt, zelven het eerst en meest moet hinderen. Want dat wij Nederlanders, zoo als wij in de Ode bij herhaling lezen, dien Vorst met have en goed toebehooren, kan, in den geest, welken de Dichter doorgaande aan den dag legt, wel niet dan voorwaardelijk, geenszins in den zin van slaafsche lijfeigenschap, opgevat worden.

De Dichter houde het ons, bij den lof, dien wij deze zijne zangen gaarne doen wedervaren, ten goede, dat wij bekennen moeten, in het 4de couplet der Ode zeer lang naar het verband van den zin te hebben moeten zoeken. Bovendien geeft het weêrstond, in den aanvang van den 3den regel, eene duisterheid. De Grijsaard, die ongetwijfeld hier bedoeld wordt, heeft, onzes oordeels, wel degelijk aan talrijke gevaren moedig het hoofd geboden; maar zou dit, wil de Heer de graaff gewis zeggen, misschien niet voortdurend meer hebben kunnen doen. Het gekozen woord doet echter dit denkbeeld niet duidelijk uitkomen. Verbolgd, voor verbolgen, in datzelfde couplet, is, overigens, geen fraai, indien zelfs een geoorloofd Hollandsch woord, evenmin als wij het golfgeklots, dat alles 't onderst boven plondert, eene gelukkige uitdrukking noemen kunnen.

In den 3den regel van het Gebed hapert iets in de maat; maar dit is mogelijk eene drukfeil.

De Heer de graaff ga voort zijn dichterlijk talent te ontwikkelen; schenkt hij de voortbrengselen daarvan, na bezadigd overzigt, het Publiek, zij zullen met genoegen ont-

[p. 33]

vangen worden. Wat zijne wenschen en beden betreft, de Hemel verhoore die!