Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1837

Iets over het bestaan van de Regtsmagt der Dijkstoelen en Heemraadschappen, door Mr. H.J. Dijckmeester, Lid van de tweede Kamer der Staten Generaal, enz. Te Tiel, bij D.R. van Wermeskerken. 1836. In gr. 8vo. 35 Bl. f :-50.
Proeve van betoog over de noodzakelijkheid, om, in het Koningrijk der Nederlanden, eene strafwet op het snoeijen van Muntspeciën vast te stellen, ter beantwoording der vraag, of tegen deze misdaad bij het Wetboek van Strafregt is voorzien. Door Mr. M.J. van Gigh, Advokaat bij het Hoog Geregtshof in 's Gravenhage. 's Gravenhage, bij G. Vervloet. 1836. In gr. 8vo. 78 Bl. f :-75.
De Nederlandsche Stemmen voor de Regtbank des Publieks gebragt, door Mr. C.M. Roest van Limburg. Te Rotterdam, bij T.J. Wijnhoven Hendriksen. 1836. In gr. 8vo. 14 Bl. f :-20.

De lezer ontvangt hier de aankondiging van drie regtskundige opstellen. Het eerste getuigt van de kennis en den ijver, waarmede de Dijkgraaf die door hem heilzaam geoordeelde regtsmagt zoekt te handhaven. Vruchteloos zochten wij echter naar de aanhaling van een éénig vonnis, door eenen Dijkstoel of een Heemraadschap, in naam des Keizers, en in de onder het Fransch beheer gebruikelijke executoriale form, geslagen. Reeds de Advokaat donker curtius had zijne partij uitgedaagd, zulk een vonnis hem aan te wijzen; maar die uitdaging bleef zonder gevolg, en de Heer Mr. dijckmeester heeft almede dat punt laten glippen. Men schijnt dus, onder napoleon's regering, zoo iets niet te hebben durven wagen. De Dijkstoelen en Heemraadschappen schijnen, zoo lang wij Fransch waren, hunne regtsmagt gehouden te hebben voor afgeschaft. Hoe kunnen zij dan tegen-

[p. 171]

woordig zich veroorloven, hetgeen zij toen ter tijd schroomden te verrigten? Dit vraagpunt is in 't geheel niet opgehelderd.

De Proeve schijnt ons toe aan den Heer Mr. van gigh volkomen te zijn gelukt. Zijne redekaveling is bondig, duidelijk en beslissend.

Maar wat zullen wij zeggen van het derde stukje? Bij het punt in geschil heeft de Schrijver zeker in zóó ver gelijk, dat de Nederlandsche Stemmen zijne meening te erg hebben uitgelegd, en het onderscheid niet hebben in acht genomen tusschen de vraag: Is iets zedelijk geoorloofd? en: Is iets een onderwerp, waartegen door de Strafwet voorzien is, of behoort voorzien te worden? Maar eveneens schijnt de Heer Mr. roest van limburg de wettige zelfverdediging te verwarren met een door partijen vooraf bepaald tweegevecht, waar partijen, zoodra er begin van uitvoering is, schuldig worden aan poging tot verwonding, doch indien er verwonding plaats heeft, alsdan daaraan, en meer of minder strafbaar naar den aard dier verwondingen zelve, die somtijds zelfs doodslag zijn met voorbedachten rade. Wat ook tegenwoordig de Fransche gezworenen en regters mogen onderzoeken of beslissen, Recensent houdt zich geheel aan het gevoelen van den beroemden dupin, en beschouwt dus de Duëllisten als strafbaar.