Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1831

Aan eene bedroefde moeder.

Uw zoontje, zat van weenen

En pijn en ongeneugt',

In de eerste vaag der jeugd,

Ging voor uw oog dan henen,

En zag uw wreed verdriet,

o Droeve moeder! niet.

Zijn kennis mogt niet groeijen:

In 's levens dageraad,

Die weinig gâren laat,

Begon de storm te loeijen;

Hij sloot voor 't aardsche licht

Zijn minlijke oogjes digt,

Gelijk het rozeknopje

Voor 't snerpend windgefluit

Zijn teedre blaadjes sluit

Om 't dikgezwollen topje,

Dat in zijn' eersten bloei

Versterft in de enge boei.

Maar, moeder! droog uwe oogen!

Nu, 's levens leed ontrend,

Is hem geen smart bekend;

Hij werd uw' liefde onttogen,

[p. 741]

 

Om, boven leed en pijn,

 

Een hemelling te zijn.

 

Wat staart ge dan zoo donker?

 

Op Vaderlijk bevel,

 

Ver boven 't stargeflonker,

 

Is hij bij de Englen wél.

 

Staak, moeder, dan uw klagen!

 

Uw' lievling vindt ge weêr

 

In hooger, reiner spheer,

 

Waar ge eens het licht ziet dagen,

 

Dat vlekloos u verbeidt,

 

In 't rijk der eeuwigheid.

 

 

 

H.