Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1831

De scholieren als regters.

Het was een moeijelijke post, orde en rust onder de kweekelingen van het Koninklijk Collegie te Aberdeen te bewaren. Dit was echter bij uitsluiting den Portier downie, een' reusachtigen Schot, toevertrouwd. De bovenmatige strengheid in het handhaven der schooltucht had hem den hevigsten haat der scholieren op den hals gehaald. Daar evenwel de Professoren in de kracht zijner vuisten een' krachtigen steun zagen om hun gezag op te houden, zoo wachtten zij zich wel, downie's strengheid te laken, ook dàn, wanneer zijne tuchtiging wel eens aan wreedaardigheid grensde. Jaren lang verdroegen de kweekelingen de tirannij van hunnen onmeêdoogenden Opziener; maar met elk jaar schoot de zucht tot wraak dieper wortelen in hunne harten.

Op zekeren dag, toen alle de Professoren bij eene feestelijke gelegenheid afwezig waren en eerst laat zouden terugkeeren, vielen twaalf der sterkste leerlingen op downie aan, wierpen hem neder, bonden hem handen en voeten, dat hij geen lid verroeren kon, en bragten hem in eene kamer, die geheel tot eene Geregtszaal was ingerigt. Regters, Advocaten, niets ontbrak. Er werd eene aanklagt voorgelezen, bij welke downie van de misdaad van hoogverraad

[p. 399]

tegen menschenregt en menschenwaarde, ter zake van onderscheidene daarbij aangevoerde mishandelingen, werd betigt en beschuldigd. Toen dit gedaan was, werd van hem geëischt, dat hij zich hierop zoude verdedigen. Downie hield het voor het best, daar hij nu toch in hunne magt was, om, zoo als het spreekwoord zegt, met de wolven te huilen. Hij stemde in hunnen toon, en poogde zijne onschuld te bewijzen.

Hierna ging men verder. De getuigen kwamen voor, en bezwoeren de feiten, waarmede hij bezwaard werd. De Advocaat van den beschuldigden sprak met niet weinig bekwaamheid; hij zocht de punten van aanklagt te ontzenuwen, of ten minste die merkelijk te verzwakken; daarbij werden eenige wettelijke bepalingen aangehaald. Hoe welsprekend ook, was dit echter niet in staat, de aanklagt weg te redeneren, en de aangevoerde artikelen van wet verwierp de Regtbank, als niet toepasselijk op deze zaak. Het vonnis werd uitgesproken. Downie zou, verzeld van een' Priester, naar de geregtsplaats worden gevoerd, en, na een gebed voor het heil zijner ziel, door beulshanden worden onthoofd. Op staande voet werd hij uit de Geregtszaal geleid. Door een' donkeren gang kwam hij in een vertrek, bij welks aanblik hij zich niet geheel vrij van sidderen gevoelde. De deur werd achter hem toegesloten, en hij bleef gebonden in handen zijner vijanden. De kamer was met zwart laken behangen, en op den vloer waren planken gelegd van dezelfde kleur. Aan het einde stond een blok; daarbij een hoop zand, bestemd om het bloed op te nemen van den zoo even gevonnisden. Aan elke zijde van het blok stond een gemaskerd persoon; de eene hield een licht in de hand, en de andere eene groote bijl, welker scherpte telkens aan den vinger werd onderzocht. Downie moest nederknielen. Eerst weigerde hij. Toen men hem echter zeide, dat hij slechts weinige oogenblikken te leven had, gehoorzaamde hij. Nu begon de Priester. Met luide stem werd er een gebed gedaan. Downie sidderde hevig; zijn ligchaam was in eene stuipachtige beweging. Toen het gebed geëindigd was, hielp men den misdadiger wederom op, trok hem eene muts over de oogen, ontblootte zijn' hals, legde zijn hoofd op het blok, en verwittigde hem, dat, zoo ras een der aanwezigen 70 zou hebben geteld, zijn hoofd onder de bijl zou vallen. Het was doodstil. Langzaam, ernstig en plegtig telde eene stem; twee minuten werden daartoe vereischt.

[p. 400]

Intusschen nam een achter den beul staande scholier zijn' zakdoek, doopte dien in ijskoud water, en sloeg, toen de stem het laatste getal had uitgesproken, uit al zijne magt in downie's ontblooten nek. Men hoorde een flaauw rogchelen in de keel van den ongelukkigen, en, toen men hem den doek van de oogen nam, was hij - dood!

Men verbeelde zich den schrik en de vrees der scholieren! In een enkel oogenblik was alles verdwenen, wat hun tot volvoering van dit verschrikkelijk spel had gediend; toen verlieten zij de kamer, sloten die, en wierpen den sleutel door het venster naar binnen. Hoewel aan het lijk geen het minste teeken van geweld te bespeuren was, zoo ontstond er toch verdenking tegen de onvrijwillige bewerkers van dien moord. Naardien er echter genoegzame bewijzen ontbraken, welke men waarschijnlijk niet ten strengste opspoorde, zoo bleef de zaak zonder verder gevolg.