Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1831

Het Kanadasche paard.

Het reizen in Kanada geschiedt soms des winters ongemeen spoedig. Met verbazende snelheid trekt een Kanadaasch paard eene slede over het ijs. Men heeft voorbeelden, dat in twaalf uren tijds negentig mijlen op die wijze afgelegd worden; maar dan moet de sneeuwbaan geheel effen en hard zijn. Dit ras van paarden zijn zeer moedige dieren. Zij loopen liefst op een' draf. Zij zijn gewoon aan zeer slechte behandeling en harden arbeid, en evenwel steeds gewillig. Men komt er, bij het koudste weder, mede van het land in de stad Quebec, en laat ze uren lang zonder dek in de opene lucht staan, terwijl derzelver meesters hunne zaken verrigten, of zitten te drinken; en zij schijnen geen ongemak daarvan te hebben. In den winter krijgt echter het Kanadasche paard, even als elk ander viervoetig dier in dat

[p. 341]

koude land, digter en langer haar, en de roskam wordt er nooit gebruikt. Wanneer de paarden, bij vriezend weder, door sterk jagen verhit zijn geworden, ziet men pegeltjes aan elk haar, en ijskegels ter lengte van twee of drie duim aan de neusgaten hangen.

Het reizen over het meer Champlain is altijd gevaarlijk. Dikwerf gebeurt het, dat slede, paarden en menschen te zamen door het ijs vallen, waar het water eene diepte van honderden voeten heeft. En men bemerkt het gevaar niet, vóór dat de paarden er door schieten en de slede met zich rukken. Het is echter een geluk, dat de zwakke plaatsen slechts eene kleine uitgebreidheid hebben. De reiziger springt terstond van de slede, en dan vindt hij gewoonlijk het ijs sterk genoeg, om hem te dragen, ofschoon het tegen de zwaarte van het paard niet bestand is. Men trekt deze dieren op eene zeer zonderlinge wijze uit het water: men haalt hun, namelijk, met een touw de keel digt, om hun het leven te redden. Als de paarden door het ijs vallen, (men heeft er gewoonlijk twee voor eene slede) zouden zij door spartelen alles bederven, en eindelijk zinken; doch, daar zij altijd een touw met een' ruimen strik om den hals hebben, springen menner en reizigers oogenblikkelijk, als het ijs breekt, uit de slede, en, het einde van het touw grijpende, trekken zij uit al hunne magt toe, zoodat het dier binnen weinige minuten geen adem meer halen kan; zoodra dit gelukt is, rijst het hooger in het water, drijft op de eene zijde, en wordt op het sterke ijs gesleept; dan maakt men den strik om den hals los, de ademhaling keert weder, en weldra rigt het paard zich op, en is zoo vlug als te voren. Men zegt, dat deze bewerking wel eens twee of drie malen op éénen dag aan hetzelfde paard geschiedt. De inwoners van Kanada vertellen, dat paarden, welke dikwerf op het meer komen, aan die behandeling zoo gewoon worden, dat zij er niets van weten. Maar, hoewel het meermalen gebeurt, de poging gelukt echter niet altijd; soms gaan slede en paarden met elkander naar den afgrond, wanneer men niet genoeg bij de hand is.

Eene andere bijzonderheid, de Kanadasche paarden betreffende, is derzelver trek naar visch. De visch, die aldus gegeten wordt, gelijkt, schoon niet in grootte, naar kabeljaauw, en is van vier tot negen duim lang; de Engelschen noemen denzelven tommy cod. Om dien te vangen, kapt

[p. 342]

gaten in het ijs, en doet daarin netten of want. Over zoodanig gat bouwt men eene hut, die groot genoeg is, om vijf of zes personen en eene kagchel tot verwarming te bevatten. Zij, die geene planken tot het bouwen eener hut kunnen bekomen, gebruiken, in plaats daarvan, breede stukken ijs, om zich tegen het gure weder te beschutten. Middernacht is de beste tijd, om te visschen. Men plaatst in de nabijheid der bijt een helder brandend licht, dat den visch lokt en in groote menigte derwaarts doet komen. Soms zijn er zeer vele zoodanige huisjes op de rivier St. Charles, hetgeen bij den donkeren nacht een vreemd gezigt oplevert, vooral wanneer de hutten van ijs zijn.