Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1831

[p. 239]

Aan den Redacteur der Vaderlandsche Letteroefeningen.

Wel Edel Heer!

Te regt is, bij de aankondiging van mijnen Bardenzang, (No. III, bl. 137, uwer Letteroefeningen) door mijnen Resencent aangemerkt, dat ik aan zeker bekend vaderlandsch spreekwoord, naar 't schijnt, niet gedacht, of, zoo al, mij blijkbaar daaraan weinig bekreund hebbe. Het laatste is waarheid, en ik beken dit openhartig; er tevens bijvoegende, dat ik mij steeds om alwat slechts in schijn groot, maar in het wezen der zaak nietig is, weinig bekreune; te veel eerbieds hebbende voor de groote zaak van Waarheid, Regt en Deugd, dan dat de kleingeestigheid van vleijers en eigenbelangzoekers mij zou kunnen bewegen, mijne oud-Nederlandsche gevoelens in het keurslijf eener angstige beschroomdheid te wringen; iets, waartoe sommigen, blijkens de ervaring van den dag, zich niet ongeneigd betoonen.

Met dezelfde rondborstigheid, waarmede ik, in dezen tijd, nu en dan, voor het dierbaar Vaderland en deszelfs Helden heb gezongen, is het hier nevensgevoegde Gedicht aan onze heilige Godsdienst toegewijd; en het zal mij aangenaam wezen, voor hetzelve eene plaats in uw geacht Maandwerk te zien ingeruimd.

De goede Voorzienigheid vurig dankende, die mij, in den schoot der Protestantsche Kerk, het helder en onbeneveld licht van het Goddelijk Evangelie heeft doen aanschouwen, kon ik mij echter geenszins verheugen over een bedrijf, dat het hart mijner Roomschgezinde Medechristenen met innigen weedom moet hebben vervuld; ik bedoel het wegnemen der Kruisen in de Hoofdstad van eenen Vorst, die, gelijk zijne voorgangers, in onderscheiding van andere Monarchen, met den naam van den Allerchristelijksten wordt bestempeld.

Gewis een zoo schaamteloos bedrijf, door Roomschgezinden zelve gewild en ten uitvoer gebragt, kan door geen bezadigd en onpartijdig Protestant worden goedgekeurd; want het is gelijk te stellen met een' boosaardigen opstand tegen het Christendom en tegen Hem, naar wiens naam wij ons noemen. Voorzeker, de Muzelman zou, door het nederrukken der Halvemaan, zijne verachting van den Logenprofeet niet krachtiger kunnen uitdrukken! - Dan, zoo is de geest des

[p. 240]

tegenwoordigen tijds. De navolgers der Fransche Encyclopedisten stellen er eene eere in, niets, dan het orakel van hunnen Afgod, te gelooven; en eene leer, die der bedorvene zinnelijkheid offers brengt, vindt grooten bijval bij ligtzinnigen.

De Protestant, geene bloot zinnelijke teekens behoevende, tot schraging of opwekking van zijn geloof in Hem, wiens dienst in geest en waarheid bestaat, en wars van de minste onderwerping aan menschelijke inzettingen, bij het allesóverwegend en alleen geldend gezag van den Koning des Lichts en der Waarheid, - de Protestant moge, met innig mededoogen, zwakke broeders beklagen, die, tot bevestiging van hunne overtuiging, beeld en teeken schijnen te behoeven; edoch, vervuld met den geest der Evangelische liefde, veroordeelt hij den zwakken en dwalenden niet; maar verontwaardiging grijpt hem aan, wanneer hij hoogmoedigen en nietswaardigen aan hulpbehoevenden den rietstaf ziet ontnemen, waarop zij steunden, zonder hun iets in de plaats te geven, waarmede zij hunne wankele schreden schragen kunnen; - dat is, zonder beeldspraak, wanneer Onchristenen, bij het afrukken van Christus' kruis, tevens de Godslasterlijke verklaring voegen: dat het Christendom voor de wereld heeft uitgediend.

Uit dit oogpunt beschouwe men de dichtregelen, die eerbied voor den verheven' Stichter des Christendoms en zijn Evangelie mij heeft doen ontboezemen. Mijne Protestantsche medebroeders zullen, immers ik durf dit vertrouwen, instemmen met de door mij uitgedrukte gevoelens; en den Roomschgezinden Medechristen zij, mits dezen, de verzekering geschonken, dat de echte Protestant, ofschoon aan het zinnelijk teeken des kruises alle godsdienstig eerbetoon moetende ontzeggen, hartelijk instemt met de Leer des Kruises, en het Evangelie van den Gekruisten hooger waardeert, dan al de schatten en genoegens der wereld! - Voor Ultraliberalen en Jezuiten verspil ik geen enkel woord. Aan hunne vruchten kan men hen kennen!

Nevens het verzoek, om deze letteren aan mijn stukje te doen voorafgaan, paar ik de verzekering mijner hoogachting.

Amsterdam, 7 Maart 1831.

w.h. warnsinck, bz.