Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1831

Het geheim der geleerde honden ontdekt.

(Annales des Sciences nat. XXI. Sept. 1830. p. 65.)

Ieder heeft zeker gehoord van honden, die woorden kunnen spellen, door de letters daartoe uit te zoeken, cijferen, domino-spelen, enz. Elk, die munito gezien heeft, moest op het vermoeden komen, dat de meester den hond een teeken gaf, waardoor hij onderrigt werd, wat hij doen moest. Onlangs las ik in een te Parijs uitkomend Tijdschrift eene hoogst eenvoudige verklaring van deze kunsten, waarvan de mededeeling misschien niet onbelangrijk is. Hier volge dezelve in haar geheel:

‘Bianco en fido, die onlangs hunne kunsten in de hoofdstad verrigt hebben, verdienen gewis niet onder de beroemde honden gerangschikt te worden, wanneer men namelijk deze benaming geven wil aan zoodanigen, die zich van de overigen door grootere ontwikkeling hunner verstandelijke vermogens onderscheiden. Wij hebben ons inderdaad verzekerd, dat deze vermogens bij die twee honden zeer beperkt waren, en dat al hunne kennis op zeer weinig neêrkwam. Bij de eerste vertooning, die wij bijwoonden, verlieten wij de schouwplaats met de overtuiging, dat er bij alwat zij verrigtten geene rede-

[p. 228]

nering plaats had; die verrigtingen bestonden in het spellen van woorden in verschillende talen, in het aanduiden van een' vorst, die in een opgegeven tijdvak regeerde, of in het raden van eene kaart, die men gedacht had, enz. Wij gisten reeds, dat de meester een teeken gaf, hetwelk voor den hond verstaanbaar was; maar wij konden niet waarnemen, waarin zulks bestond. Om ons hieromtrent echter nader te onderrigten, kwamen wij, in gezelschap van onderscheidene natuurkenners, op eenen anderen tijd weder, en ontdekten weldra de eenvoudige wijze, waarop dit zonderling spel gespeeld wordt. Zij, die deze kunsten gezien hebben, weten, dat eerst al de letters van het a b c, of al de kaarten van een spel, in een' kring geschikt worden, en op eenigen afstand van elkander; daarna loopt de hond in dezen cirkel onophoudelijk rond. Als hij een antwoord moet geven, brengt hij aan zijnen meester een voor een de letters, die het woord of de zinsnede zamenstellen; even zoo doet hij met de kaarten. De kunstgreep ligt dus voor den hond alleen in het bestendig apportéren van afzonderlijke voorwerpen. Vooronderstel nu, dat het dier, achtereenvolgens en in een' zeer langzamen voortgang met zijn' snoet elk stuk aanrakende, oogenblikkelijk door een teeken, hetgeen voor hem apporte beteekent, verwittigd wordt, dan zal hij het stuk opvatten, dat hij scheen te beruiken, en het aan zijnen meester brengen. Men begrijpt nu, hoe woorden en geheele zinsneden kunnen gevormd worden, wier zin echter de hond in het geheel niet verstaat. Zoo nu geschiedt het inderdaad, en dit teeken bestaat voor den hond in een knippen met den nagel, hetwelk zijn meester doet hooren. Dit knippen hoorden wij telkens, als de hond voorbij de letter ging, die tot zamenstelling van het woord vereischt werd; terstond hield het dier stil, en bragt die letter aan zijnen meester, die, om deze beweging te verbergen, gemeenlijk de eene hand met de andere bedekt, of wel zijne handen op den rug houdt of in zijn' zak steekt. De Heer feuillet, Biblio-

[p. 229]

thecaris van het Instituut, en eenige Leden van de Akademie der Wetenschappen, aan wie wij deze waarneming mededeelden vóór zij deze kunstvertooningen bijwoonden, hebben zich overtuigd, dat dit werkelijk de toedragt der zaak was, en mede het ligte knippen gehoord, telkens als de hond iets moest aanvatten.