Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1831

Vaderlandsche Poëzij [door J. van der Veen, Az.]. Te Kampen, bij W.J. Tibout. 1830. In kl. 8vo. VI en 31 bl.

De Heer van der veen, thans reeds vrijwillig als schutter uitgetrokken, heeft, nog vóór zijn vertrek uit zijne woonplaats Hoogeveen, dit bundeltje Vaderlandsche Poëzij willen publiek maken. Wanneer men in aanmerking neemt, hoe in de eerste tijden onzer volkswapening alles welkom was, wat den nationalen moed konde aanvuren, zoo mag men zich met reden over de uitgaaf van deze kleine verzameling verheugen. Wij vinden hier wel geene hooge vlugt, maar ook geenen hoogdravenden onzin. Doorgaans heeft de Schrijver met warmte gedicht, en zijne taal is krachtig en duidelijk. Als heerschende gebreken hinderen ons: het verwaarloozen der smelting; de telkens voorkomende dubbele t (t 't) of d t (d 't); onachtzaamheid in het tellen der voeten, waardoor wel eens een vijfvoetig vers gevonden wordt, waar men een' Alexandrijn, en een drievoetig, waar men een viervoetig vers moest aantreffen; en eindelijk, onnaauwkeurigheid in taal en spelling, die echter, bij eene goede verbetering der drukproeven, meerendeels had kunnen verholpen worden. Tot proeve het volgende:

[p. 229]

Aan onze gesneuvelde Helden.

 

U, eedlen! zij deez' zang gewijd;

 

U, die aan 't wisslend stof, aan de aarde zijt ontheven;

 

Die reeds in 't hemelrijk bij de Englen Gods moogt leven, -

 

Reeds burgers in het Godsrijk zijt.

 

U zij dit vaderlandsche lied:

 

Wij zingen uwen roem en van uw dappre zonen,

 

Die zich uw' heldenmoed ten volle waardig toonen,

 

Al ziet gij hunne daden niet.

 

Gij gingt, o dappre heldenstoet!

 

Gij gingt: - en wij, wij bleven droevig staren, [Een voet te weinig in 't vers.]

 

Maar vochten, wijl uw ziel ten hemel op ging varen,

 

Met een verhoogden moed. [Weder een voet te kort.]

 

Wij dachten aan uw heldendaân

 

En uw gemis dreef sneller 't bloed door de aders, [Een voet te kort.]

 

Wij hoorden uwen dood, wij volgden onze vaders

 

Langs de eigen gloriebaan. [Een voet te weinig.]

 

Gij, die ons vrijheids lessen schonkt,

 

Hebt onzen moed ontvlamd; en, in vereende koren,

 

Heeft elk de vrijheid thans den eed van trouw gezworen,

 

Door uwen moed ontvonkt. [Alweder een voet te kort.]

 

Wij treuren nog om uw gemis;

 

Doch rust - rust zacht, onsterfelijke braven! [Insgelijks een voet te weinig.]

 

Wij zullen heel Euroop door onze daden staven,

 

Dat Holland onverwinlijk is.

Het zij zoo! en met dezen wensch besluiten wij onze aankondiging.