Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1831

Aanteekeningen gehouden op eene Reis om de Wereld, in 1824 tot 1826. Met Platen. Door P. Troost, Gzn., Eersten Luitenant bij het Corps Mariniers. IIde Aflevering. Te Rotterdam, bij de Wed. J. Allart. In gr. 8vo. 152 Bl. f 3-65.

Van de eerste aflevering der aanteekeningen gaven wij reeds vroeger een aanprijzend verslag. Thans ontvangen wij het overige gedeelte van hetgeen de Schrijver op zijne belangrijke Reis heeft opgeteekend en voor de uitgave in orde gebragt. Wij verlieten in onze vorige aankondiging den Schrijver en zijne reisgenooten op Nukahiwa, een der Zuidzee-eilanden. In deze aflevering zet hij het berigt van zijn verblijf op dat eiland en zijne berigten aangaande hetzelve voort, verhaalt de ontdekking van een, tot nog toe geheel onbekend, eiland, op 7^o, 9′ zuiderbreedte en 177^o, 28′ lengte ten oosten van Greenwich. Aan dit eiland werd, met behoorlijke plegtigheid, de naam gegeven van het Nederlandsch Eiland. Vervolgens komen de reizigers in den Oostindischen Archipel, verblijven eenigen tijd te Amboina, en zeilen van daar naar Sourabaya en Samarang, ter reede van welke laatste stad de Schrijver met zijn onderhebbend detachement Mariniers den last ontving om te ontschepen, en gedurende eenige maanden deel nam aan den veldtogt tegen de muite-

[p. 129]

lingen op Java. Van de gelegenheid, om op dezen togt aangaande den landaard en het karakter der Javanen veel te leeren kennen, toont de Schrijver een goed gebruik te hebben gemaakt. Na zijn rijkelijk deel gehad te hebben in de moeijelijkheden en gevaren van den inlandschen oorlog, en het doorstaan van eene zware ziekte, scheept zich de Schrijver weder in, en vertrekt naar Batavia; van daar neemt hij den togt naar het vaderland aan, en komt, na eene zeereis van meer dan drie jaren, in October 1826, gelukkig in het vaderland terug.

De spelling van sommige uitheemsche woorden beviel ons niet, b.v. ekiepaadje en fijzieke. Ook is het door den Schrijver vermelde, dat de Javanen, zonder onderscheid, allerlei soorten van dieren, zoo wel onreine als reine, tot voedsel gebruiken, zeer zeker op een groot gedeelte van deze bevolking, hetwelk de Mahomedaansche Godsdienst belijdt, niet van toepassing. Over het algemeen, echter, is ons oordeel over dit slot van des Schrijvers werk hetzelfde, als over het reeds aangekondigde, en ons publiek is den Heere troost dank verschuldigd voor deze aangename en nuttige bijdrage tot voldoening aan deszelfs bekende begeerte, om den leeslust bezig te houden met zaken, die niet alleen vermaken, maar ook onderrigten.