Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1831

Parabelen van Dr. F.A. Krummacher. Naar den laatsten Druk uit het Hoogduitsch vertaald. Te Amsterdam, bij J.C. van Kesteren. 1830. In 12mo. VIII en 191 bl. f 1-25.

Reeds in het jaar 1805 is bij h.c.a. thieme, te Zutphen, de vertaling eener verzameling van Parabels door krummacher in onze taal in het licht verschenen. Toen reeds verwierven deze vernuftige, zinnebeeldige, meestal zedelijke voorstellen, bij derzelver aankondiging in verscheidene vaderlandsche tijdschriften, eene allezins verdiende aanprijzende beoordeeling. Het onnavolgbare, aan krummacher in dit naïve vak eigen, heeft hem, binnen en buiten zijn vaderland, zoodanigen roem verworven, dat het niet noodig is, zijn werk breedvoerig te beoordeelen. Doorgaans vinden wij hier bevallige voortbrengselen van eene levendige verbeelding, van een fijn vernuft en een gevoelig hart. Uit de aankondiging van de vroegere vertaling nemen wij over, hetgeen de Schrijver in het voorberigt zegt, aangaande den oorsprong van deze zijne Parabelen: ‘De meesten zijn vruchten en ingevingen van een oogen-

[p. 47]

blik. Een blik op een' bloeijenden rozestruik, of op het avondrood geworpen, een, hier of daar genoten, klein genoegen, het nagenot van een, in vertrouwde vriendschap doorgebragt, uur, het dankbare herdenken aan een goed boek, een spel met een kind, of ergens eene andere kleinigheid, deden deze spelen van den inwendigen mensch ontstaan, welke ik niet wel missen kan, en die ik nu ook mijnen vrienden mededeel.’ - Daar wij de verzameling, bij thieme uitgekomen, thans niet bij de hand hebben, weten wij niet, in hoe ver wij in het thans aangekondigde al of niet eenig gedeelte van het reeds vroeger in onze taal overgebragte ontvangen. In het voorberigt hadden wij met regt hieromtrent eenige mededeeling mogen verwachten; maar uit hetzelve blijkt niet, in hoe ver het aan den tegenwoordigen uitgever bekend is, dat er reeds eene vroegere verzameling van Parabels door krummacher in onze taal bestond, dan of wij hier voor de eerste maal eene vertaling ontvangen van des Schrijvers lateren arbeid. Hier en daar vonden wij nog al eene onnaauwkeurigheid in de vertaling; onder anderen neid voor nijd, en de opschriften der 48 en 49ste Parabelen: Uri's trouw, De droom, voor: De trouw, Uri's droom. Tot eene proef van den inhoud strekke de volgende:

‘De grijsaard en de jongeling.

‘Geron, een tachtigjarig grijsaard, zat voor de deur van zijn landelijk huis, en vervrolijkte zich in den liefelijken herfstmorgen. Zijne oogen waren nu eens op de blaauwe bergen in de verte, van welker kruinen de nevels als offerwolken omhoog stegen, dan weder op de vrolijke kleinkinderen, die voor hem speelden, gevestigd.

Toen trad een jongeling uit de stad tot den grijsaard, en sprak met hem. Als hij nu het getal zijner jaren uit zijnen mond hoorde, verwonderde hij zich, dat hij er voor zijne hooge jaren nog zoo frisch en gezond uitzag. Daarop vraagde hij aan den grijsaard, wat hij toch gedaan had, om op het laatst zijns levens nog zoo sterk en opgeruimd te zijn.

Hierop antwoordde Geron: “Mijn zoon, het is, als ieder ander goed, eene gave, die van boven komt, en op welke wij ons niet moeten verhoovaardigen. Evenwel kunnen wij hier op aarde er ook iets aan toebrengen, om ze te ontvangen.” Na het uiten dezer woorden stond de grijs-

[p. 48]

aard op, en bragt den vreemdeling in den boomgaard, en toonde hem de hooge, heerlijke boomen vol kostelijke vruchten, wier aanblik het hart verheugde. Daarop sprak de grijsaard: “Verwondert gij u daarover ook, dat ik thans de vruchten dezer boomen geniet? Zie mijn zoon, deze plantte ik in mijne jeugd. Hier hebt gij het geheim van mijnen blijden, genoegelijken ouderdom.”

Maar de jongeling wenkte den grijsaard; want hij verstond zijne woorden, en nam ze ter harte.’