Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1830

An het schip, waarop Phyllis zich bevond.^(*)

Hijsch vrij nu vlag en wimpel op,
Laat hoog ze waaijen van den top

En van uw' roem gewagen,

o Schip! Geen vorstlijk eerejagt
Werd ooit met schooner last bevracht,

Dan gij thans in uw kiel moogt dragen.

't Is of gij, op dien eernaam fier,
Met sneller vaart en edler zwier

De watren wilt doorklieven; -

Spoed voort dan, op dien luister trotsch;
U zal geen dreigend golfgeklots,

Geen wind of storm kan thans u grieven.

Want hij, die in 't Aeolisch woud^(†)
De winden in hun kerkers houdt

En aanvoert op zijn wenken, -

Want Aeolus zal aan de kiel,
Die zulk een lot te beurte viel,

Zijn heil wis en zijn zegen schenken.

Heil u dan, dat gij zulk een maagd,
Het puik van Zeelands meisjes, draagt!

Wat kunt gij meer verlangen?

Benijd door menig jongeling,
Die gaarne thans uw plaats verving,

Om zoo haar in zijn' arm te prangen.

Bewaar den schat, u toevertrouwd,
En breng dien, over 't schuimend zout,

Naar Zeelands rijke stranden!

Dan stem ik, u ter eer, de snaar;
Dan zal ik, op 't gewijd altaar,

Den Goden geurige offers branden.

(*) Het denkbeeld, dat aan dit rijmelarijtje ten grondslag ligt, is ontleend uit de bekende Ode van horatius, L.I. Od. 3, waar hij het schip aanspreekt, dat zijnen virgilius naar Attica zoude voeren:

‘Navis, quae tibi creditum

Debes Virgilium, finibus Atticis

Reddas incolumem, precor,

Et serves animae dimidium meae.’

De persoonsverbeelding is door mij welligt te lang volgehouden. Er ontbreken echter bij oude en nieuwere Schrijvers geene voorbeelden, om mij tegen dezen schijn te verdedigen.

(†) De uitdrukking Aeolisch woud zal welligt ongewoon toeschijnen. Ik verdedig dezelve met de plaats bij virgilius, Aen. L.I. vs. 61, waar hij, den kerker der winden beschrijvende, zegt:

‘molemque et montes insuper altos

Imposuit.’