Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1830

De pudding van dr. Johnson.

(Uit angelo's Reminiscences.)

Voorleden zomer deed ik een' uitstap naar Schotland, door dezelfde streken, welke beschreven zijn door de geleerde reizigers Dr. johnson en boswell. Ik ben gewoon, bij dergelijke gelegenheden, groote wandelingen te doen. Een' storm ziende naderen, haastte ik mij naar een huisje, hetwelk ik nog tijdig bereikte, en bevond te zijn eene kleine, nette herberg, waar ik ontvangen werd door een paar hupsche menschen, man en vrouw, die hun uiterste best deden, om mij gemak en genoegen te verschaffen. Na eenige ververschingen gebruikt te hebben, noodigde ik den waard, met mij eene kom punch te drinken. Gelijk de Schotten gemeenlijk zijn, vond ik in hem een snedig man, vol anekdoten, van welke de navolgende ten staal verstrekke:

‘Deze herberg, Mijnheer,’ dus vertelde hij, ‘werd weleer gehouden door andrew macgregor, een' mijner verwanten, en deze stoelen met stevige zittingen, waar wij thans op gezeten zijn, dienden eens (het is nu jaren geleden) ten zelfden einde aan Dr. johnson en boswell,

[p. 598]

die groote reizigers, zwervende als de leeuw en de jakhals. Doorgaans ging boswell op voeragie zijnen vriend vooruit; en, behagen vindende in de ligging van dit huis, volgde hij het spoor van zijnen neus tot in de proviziekamer, waar een lekkere lamsbout zijne aandacht trok. Hij beval, dat dezelve op staanden voet zou gebraden, en voorts, ‘dat het puik van alle puddings moest gebakken worden.’ Opgetogen van zijn goed fortuintje, ging hij zijnen vriend opzoeken, en zag weldra den reus van geleerdheid langzaam naderen op zijn' hit. Buiten adem riep hij hem, reeds van verre, toe: ‘Goed nieuws, vriend! Ik heb, in eene gemakkelijke, nette herberg hier, een' kostelijken lamsbout besproken; hij wordt reeds klaargemaakt, en ik vlei mij met een regt lekkeren maaltijd.’ Johnson zette een belust gezigt. ‘En gij hebt, hoop ik,’ zeide hij, ‘ook eene pudding besteld?’ - ‘Gij zult uwe geliefde pudding hebben, vriend!’ hernam de ander. Johnson steeg van de hit, en het arme beest, van den reus verlost, vond zijn' weg, mede op den reuk af, naar den stal. Boswell geleidde den Doctor in huis, en verliet hem, om, door eene kleine wandeling, zijne maag nog meer te scherpen. Johnson, voelende dat zijn rok, door den nevel der bergen, eenigzins vochtig was, begaf zich naar de keuken, hing zijn' jas op een' stoel voor het vuur, en zette zich onnadenkend neder, digt bij een' kleinen jongen, drok bezig met het maal te helpen klaarmaken. Johnson keek, toevallig, van achter zijn' jas, terwijl de jongen den bout bedroop. Hem beviel de toestand van diens hoofd niet: terwijl hij met de eene hand den druiplepel zwaaide, was de andere nooit ledig, en hij meende ten zelfden tijde iets te zien vallen op het gebraad; waarop hij besloot, dien dag geen lamsvleesch te eten. Toen het maal werd opgedist, riep boswell uits ‘Mijn waarde Doctor! daar komt de bout; hoe schilderachtig! overal bedropen; ei zie, hoe fraai bruin!’ De Doctor lachte in zijne vuist. Na een schietgebed, sprak boswell: ‘Zal ik maar voorsnijden, vriend? Van wat stuk mag ik u dienen?’ Nu sprak de Doctor: ‘Ik wilde het u niet eerder zeggen, mijn waarde bozzy; maar ik heb besloten van daag geen vleesch te eten.’ - ‘Dat is eene groote teleurstelling,’ hernam deze. - ‘Geen woord meer; ik zal mijzelven schadeloos stellen met de pudding.’ Boswell begon nu den aanval, en zette het mes in den bout. ‘Hoe

[p. 599]

sappig! wat smakelijk vet! en zoo lekker bruin! Ach, vriend! welk een genot ontzegt gij uzelven!’ Het vleesch weggenomen zijnde, kwam de langgewenschte pudding. De Doctor watertandde, viel er gretig op aan, en binnen weinig minuten had hij de geheele pudding alleen georberd. De tafel opgeruimd zijnde, sprak boswell: ‘Zeg mij nu eens, Doctor! terwijl ik den bout pluisde, heb ik opgemerkt, dat gij telkens glimlachtet: waar dacht gij toch aan?’ Thans verhaalde hem de Doctor, wat er in de keuken was voorgevallen met den jongen en het bedruipen. Boswell werd zoo wit als een doek, en stoof, misselijk en verstoord op zijn' reisgezel, ter kamer uit. Zich eenigzins hersteld hebbende, deed hij den kleinen, morsigen knaap binnenkomen, en las hem, in het bijzijn van johnson, duchtig de metten. De jongen huilde; de Doctor lachte. ‘Gij kleine, vuile, smerige hond!’ riep boswell, ‘waarom zettet gij, toen gij den bout bedroopt, de muts niet op, die ik dezen morgen op uw' kop zag?’ ‘Dat kon ik niet doen, Mijnheer!’ snikte de knaap. - ‘Waarom kondet gij dat niet, hé?’ hernam boswell. - ‘Omdat mem mij die had afgenomen, om de pudding in te bakken.’ Thans hief de Doctor zijn kolossaal ligchaam op, stond overeind, raakte de zoldering met zijne pruik, staarde, of liever scheeloogde; want hij keek overal heen, behalve voor zich uit. Eindelijk, met wijdgapenden mond (en die was geen van de kleinste) en zich als omkeerende maag, kreeg hij met moeite den ademtogt weder, en, boswell met heftige waardigheid aanziende, brulde hij met eens stentor's longen: ‘Mijnheer boswell! lach niet meer, en, op straffe van mijn eeuwig ongenoegen, rep nimmer eene enkele syllabe van dit hatelijk voorval tot eenig sterveling, zoo lang gij leeft!’