Het proces der Fandango.
Gelijk bekend is, stelt deze Spaansche, oorspronkelijk Moorsche dans alle overgangen en trappen der liefde daar. Verlangen, hoop, toenadering, ontvlugting, wederkeer, teederheid, weigering en overgave worden door de muzijk en de wellustige voorstelling der dansers verzinnelijkt. Temperament en volkszeden hebben de Fandango en de Volero, welke laatste, als een vervolg van de eerste, de verrukkingen der wederzijdsche min uitdrukt, boven alle andere dansen uitverkoren. Beide besluiten gewoonlijk de gezellige vermaken, en de Spaansche ernsthaftigheid ruimt gewillig het veld, wanneer de smeltende toonen der muzijk tot de weelderige Fandango uitlokken.
Naar luid des verhaals, hield eens de Roomsche Stoel, zich ergerende aan het onzedelijke der Fandango, zich ernstig met derzelver verbanning bezig. Eene plegtige Kerkvergadering werd gelast haar proces op te maken, en de meerderheid stond gereed haar doodvonnis uit te spreken, toen een der Kardinalen, van de grondstelling uitgaande, dat geen schuldige onverhoord mogt veroordeeld worden, den voorslag deed, de Fandango in persoon voor het geregt te dagen. Zijn gevoelen zegepraalde. Twee Spaansche dansers, van beiderlei sekse, werden ontboden, om den aangeklaagde voor de hooge regtbank te vertegenwoordigen. Weldra had de bevalligen levendigheid van het vlugge paar de plooijen van het voorhoofd der strenge regters verdreven. De plaats der vijandelijke gezindheid werd vervangen door welgevallen, gespannene oplettendheid en levendige deelneming. Onwillekeurig geraakten, van lieverlede, handen en voeten in beweging, om de maat te slaan. Eindelijk rigtten zich zelfs verscheidene Eminenties op, om eenige ligchaamsbewegingen der dansers na te bootsen. In 't kort, het gansche geestelijke geregtshof werd eene danszaal, en de zitting eindigde, met de Fandango genade te verleenen en in hare oude regten te herstellen.
Auteursrechtvrij