Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1830

Geestelijke vleijerij.

Op den 10 Februarij 1829 stierf Paus leo de XII. Onder de op zijnen dood gehoudene lijkredenen is die, in den Dom te Trier, door victor joseph dewora, uitgesproken, en te Coblentz in druk verschenen, door overdrevene, ja walgelijke vleijerij, boven andere uitstekende. De lijkredenaar roemt, onder anderen, den overleden Paus als een verwezenlijkt ideaal der menschheid, ja als het persoonlijk evenbeeld van God, en de volmaaktste gelijkenis van jezus christus! ‘Ik duizel,’ roept hij uit, ‘van de hoogte, op welke de Vereeuwigde staat, en niet dan met schroomvalligheid noem ik zijnen verhevenen naam!’ - Jammer slechts, dat de oordeelvelling der onpartijdige Geschiedenis hem logenstraft. Leo de XII bragt een groot deel zijns levens, in Pauselijke dienst,

[p. 354]

in Duitschland door. Die den Nuntius della genga te Dresden, Augsburg, Munchen en elders gekend en gadegeslagen hebben, mogen hier uitspraak doen. Of dekt het Pauselijk purper alle vlekken? Voor het overige heeft de lofredenaar de alom bekende uitspraak van leo, dat de Bijbelgenootschappen eene pest des Duivels zijn, als eene bijdrage tot de karakteristiek van den Heiligen Vader der Christenheid, wijselijk onvermeld gelaten. Immers deze uitspraak beslist voor altijd over hem, en kenmerkt leo den XII, in de oogen van onbevooroordeelden, wel als een ijverig voorstander van den Roomschen Stoel, maar geenszins als een plaatsbekleeder van christus.