Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1830

[p. 252]

Verhaal van de schipbreuk der Albion.

Onder al de mogelijke rampen op het water en op het land kan men bezwaarlijk zich iets verbeelden, dat verschrikkelijker is en de ziel meer aangrijpt, dan een storm op zee, wanneer het schip aan de woede der golven wordt overgelaten, en men bedenkt, dat tusschen leven en dood slechts de broze plank van een niet meer te besturen vaartuig is. Een merkwaardig voorval van dezen aard had op de kust van Ierland plaats in den nacht van 21 April 1822. De Heer william everhart, een der weinigen, die den dood ontkwamen, geeft er het volgende berigt van.

De storm van dien dag, meende men, was voorbij. Wij bevonden ons niet verre van de kust, leder vleide zich, dat men binnen kort de haven der bestemming zou binnenloopen. Maar des avonds ten negen ure overviel eene geweldige stortzee het schip, sloeg eenige matrozen van het dek, nam de masten weg en vulde de gangen. Elke golf, die er over liep, drong in het ruim. Daar was geen middel meer, om het water te keeren. Men kon het schip niet langer sturen. Om kort te gaan, de Albion leed schipbreuk. Dezelve bevond zich nog twintig (Eng.) mijlen van wal, en Kapitein williams bleef met bedaardheid zijne bevelen geven. Hij sprak de passagiers moed in, en vleide hen met de hoop, dat de wind zou veranderen en vóór den morgen van wal waaijen. De zee stond hol en het schip luisterde niet meer naar het roer. Men moest de passagiers bij de pompen vastmaken, opdat zij mogten helpen werken. Alwie geene hulp kon aanbrengen, ging naar beneden; maar in de kajuit stond het water eene knielengte hoog, en de drijvende goederen maakten den toestand akelig en gevaarlijk.

Den geheelen nacht woei de wind regt naar het strand toe, werwaarts de Albion dreef met eene snelheid van ongeveer drie mijlen in het uur. De geheele hopeloosheid van onzen toestand was aan weinigen, buiten Kapitein williams, bekend. Hij wist de gesteldheid der kust, en moest met ijzing het lot vooruitzien, dat wij, althans in zoo akeligen nacht, te wachten hadden. Het slaan en razen der zee op steile rotsen, te lijwaarts van het schip, verkondigde ons eindelijk, dat het uur gekomen was. Kapi-

[p. 253]

tein williams riep allen op het dek, en gaf met korte woorden te kennen, dat de Albion weldra moest stooten, en dat het onmogelijk was, het schip te behouden. Wij drongen op de voorplecht te zamen; het uitzigt was ons benomen door den donkersten nacht, welken ik immer beleefde, en baren, die bergshoogte zich verhieven, omringden ons, daar wij door een' verschrikkelijken storm naar een ijzerhard strand gedreven werden. De klippen, welker uitstekende spitsen zich over de honderd voet boven de oppervlakte der zee verheffen, gaven, terwijl geweldige golven met onstuimige woede onophoudelijk tegen dezelve klotsten, het eenige licht, waarbij wij ons onvermijdelijk lot - een wis verderf - zien konden. De zee, die reeds sedert eeuwen tegen deze steile rotsen sloeg, had beneden ruime uitholingen gemaakt, waarin de baren rolden met een dof rommelend geluid, dat door de terugstuiting naar donder op eenen afstand geleek. Het water, in verschillende rigtingen terugkeerende, vormt geweldige draaikolken. Eene of twee roeden van de rots verheffen zich klippen boven het water, die breed van voet zijn en spitse punten hebben. Op eene derzelven stootte de Albion het eerst. Het was tegen het aanbreken van de eerste morgenschemering. De volgende golf wierp het schip verder op de rots - de derde nog verder, terwijl het bijna ronddraaide en met den achtersteven op eene andere klip, nog nader aan het strand, werd gedreven. In dezen toestand liep elke golf over hetzelve, zoodat menig persoon op het dek verdronk. Het is niet mogelijk, al de akeligheden daarvan te beschrijven. De aanhoudende wind - dood en verderf voor oogen - het schip een wrak - de woede der golven tegen de rotsen, waarop wij gedreven waren, en het van derzelver holten terugkaarsend nare geluid, benevens eene sombere donkerheid - daarbij koud en nat - men verbeelde zich dit alles, en zal ligt begrijpen, dat zelfs de stoutmoedigste tot wanhoop moest vervallen. Zoo lang er een straal van hoop is, kan men zich opbeuren. Wanneer er nog iets te doen overschiet, kunnen de werkende personen het gevoel van het gevaar eenigermate onderdrukken, daar zij de handen vol hebben; maar hier was niets meer te doen, dan te sterven. Men moest ieder oogenblik als het laatste beschouwen. Wilde vertwijfeling had de meesten onzer bevangen. Het angstgeschrei der vrouwen vermeerderde nog de akeligheid. De Heer gough, Majoor

[p. 254]

in Engelsche dienst, merkte aan, dat de dood, wanneer hij ook kwam, gewoonlijk een onwelkome bode was, maar dat wij hem gelaten behoorden te ontmoeten. Anderen spraken zeer weinig. De meesten wachtten zwijgend den schok af, die het schip zou verbrijzelen. De Generaal lefebvre desnouettes had gedurende de reis doen blijken, dat hij niet opgemerkt wenschte te zijn; om niet bekend te worden, was hij onder een' anderen naam scheep gegaan, en liet, zoo lang hij zich aan boord bevond, den baard groeijen; alvorens het schip in stukken sloeg, had hij het ongeluk, bekneld te geraken en eenen arm te breken, hetgene hem belette, eenige poging ter redding aan te wenden.

Opmerkende, dat de achtersteven hooger boven het water zat, en de zee minder geweldig over denzelven liep, ging ik derwaarts. Toen ontdekte ik, dat de bodem reeds uit het schip geslagen was. De zware voorwerpen zonken; katoen en andere ligtere goederen dreven in het rond, en spoelden door den golfslag tegen de rotsen. Thans brak het schip in tweeën, en allen, die nabij het vooreinde zich bevonden, waren verloren. Eenigen geraakten van den achtersteven bij de rots op, en hingen daar aan de steilte, zoo goed en zoo lang zij konden. Ofschoon verzwakt door vroegere ziekte en door het tegenwoordige lijden, deed ik eene uiterste poging, klemde mij aan dezelve vast, en stond daar op één' voet, dewijl ik nergens meer steun kon krijgen. Ik bemerkte eenige personen rondom mij, en onder anderen Kolonel prevost, die, toen hij mij die plaats zag innemen, zeide: ‘Hier is nog een arme kameraad.’ Maar de golven sloegen met geweld tegen ons, zoodat het water soms vijftig voet boven onze hoofden spatte. De ongelukkigen, welke daar hunne toevlugt genomen hadden, werden van tijd tot tijd weggespoeld. Een hunner, die voelde, zijn steunpunt verloren te hebben, greep mij bij het been, en zoude mij bijkans mede van mijne plaats gerukt hebben. Zwak en krank, als ik was, stond ik uren lang met één' voet op eene rotspunt, terwijl de golven over mij stortten en ik van koude verstijfde.

Toen het dag was, en de invallende eb zulks toeliet, daalde er volk, zoo ver mogelijk, bij de rots neder, en liet een touw zakken, dat ik om mijn ligchaam vastmaakte. Aldus werd ik omhoog getrokken en in veiligheid gebragt.

[p. 255]

Na alzoo getuige te zijn geweest van het omkomen van alle mijne medepassagiers, ten getale van tweeëntwintig, werd ik op deze wijze gered, benevens acht man van het scheepsvolk. Het zou noodeloos zijn, eenige lofspraak op de welbekende gastvrijheid der Ieren te doen; al ware ik hun broeder geweest, zij zouden mij niet met hartelijker deelneming hebben kunnen behandelen. Van de passagiers en schepelingen, te zamen vierenvijftig personen, verdronken zesenveertig; slechts acht werden met mij gered; terwijl ik van de passagiers in de kajuit de eenige was, die er het leven afbragt.