Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1830

De Kluizenaar in Rusland, of Aanmerkingen op de Zeden en Gewoonten der Russen in het begin der XIXde Eeuw. Uit het Fransch. IIde of laatste Deel. Te Dordrecht, bij Blussé en van Braam. 1829. In gr. 8vo. 315 Bl. f 2-40.

Wij hebben bij de aankondiging van het eerste deel den verdienden lof aan dit werk gegeven. De Kluizenaar

[p. 714]

gaat op dezelfde loffelijke wijze, als hij had aangevangen, met het berigt van zijne waarnemingen voort. Over den aard van dit werk en den in hetzelve heerschenden geest hebben wij ons bij de aankondiging van het eerste deel over het algemeen gunstig uitgelaten, en achten ons daarom ontslagen van eene breedvoerige beoordeeling van dit tweede en laatste deel. In denzelfden trant voleindigt de Schrijver nu zijnen arbeid in de volgende 19 Hoofdstukken: Militaire Koloniën. Kleederpracht en Huwelijksuitzetten. Huwelijks- en Doopplegtigheid. Peterhof. Eene mislukte Ambassade. De Brand. Alexander. De Verloting. De Godsdienst. De nieuwe Izaakskerk. De Boeren. De Vrijmakingen. Een Uitstapje. Nog eene Wandeling te Zarskoeselo. De Epaulette bovenal. Opvoeding der Vrouwen. De Berisper. Over de Misdaden in Rusland. Varinka, of de roode Kroeg. Over het reusachtig ontwerp, om zekere gedeelten van het Russische krijgsleger als koloniën in de onbewoonde en onbebouwde streken des rijks te vestigen, geest de Schrijver een zeer belangwekkend berigt, waaruit wij het een en ander, als eene proef, willen overnemen:

‘In 't algemeen worden, buiten Rusland, de volkplantingen slechts beschouwd, als het krijgswezen, maar geenszins, als den landbouw betreffende. Velen weten niet, dat de vestiging van een regement op een aangewezen stuk gronds slechts ten koste van den zwaarsten arbeid kan worden verkregen: zoo als het droogmaken van moerassen, het vellen van bosschen, het ontginnen van woeste velden, enz. Wanneer de gebouwen, bestemd voor de huisvesting van een bataljon, voltooid zijn, brengt men er de boeren van de kroon, die de kern moeten uitmaken van het bataljon, dat bezit van den grond komt nemen. De betrekkingen van maagschap hebben er niets door te lijden: de jonge boer, die de krijgsdienst omhelst, en tevens landbouwer blijft, neemt zijnen ouden vader, zijne moeder, en, is hij getrouwd, zijne vrouw en kinderen mede. De beide an-

[p. 715]

dere bataljons, uit het leger genomen, om het regement voltallig te maken, worden de huisgenooten van het eerste. Allen houden zich gelijktijdig bezig met de ontginning der gronden, waarvan de voortbrengselen tot levensonderhoud voor de geheele bevolking bestemd zijn. De boeren, in diervoege soldaten geworden, oefenen zich twee dagen 's weeks in den wapenhandel; de twee bataljons, die geen eigendom bezitten, deelen in den veldarbeid: het gansche regement houdt zich dus met den landbouw bezig. Elke volkplanting bezit werklieden van alle ambachten, die er noodzakelijk zijn, zoo als bakkers, smeden, timmerlieden, enz. Onderscheidene groote gebouwen zijn voor den generalen staf van ieder regement bestemd: daar vindt men de woning van den Kolonel en der Opperofficieren, de kerk, de zaal voor de wapenoefeningen des winters, de voorraadschuren, het hospitaal, eene gaarkeuken of koffijhuis, waar de Officieren bijeenkomen, en waar men eene bibliotheek en de nieuwspapieren aantreft. Aan dat huis stappen de vreemdelingen af. In het midden der compagnies is een veld voor de zomerwapenoefeningen, eene hoofdwacht, eene kapel en eene woning voor den Pope en de Onderofficieren. - De verschillende korpsen liggen in eene rij, en beslaan eene ruimte van zestig wersten in de lengte. De koloniën voor de ruiterij bevinden zich aan de oevers van de Pruth. Men berekent algemeen, dat alles te zamen tachtigduizend man beloopt. - Het uithuwen van de soldaten aan de dochters der boeren, die tot het regement behooren, is ook al een gewigtig ongerijf van deze instelling. De Officieren, met de zorg voor die verbindtenissen belast, geven zich waarschijnlijk bitter weinig moeite, om te ontdekken, of de aanstaande echtelingen eenige wederzijdsche liefde voor elkander hebben opgevat. Nooit geleek het huwelijk meer op eene loterij. Daar de mannen niet door de meisjes gekozen, maar haar opgedrongen worden, zijn die huwelijken slechts minder gewelddadig, dan die, welke de Sabijnsche maagdenroof ten gevolge had. Evenwel men zegt,

[p. 716]

dat er in al die verwarring eene soort van eensgezindheid heerscht. Een Opperofficier der kolonie, die op een familiefeest in den omtrek genoodigd werd, gaf ten antwoord: “Onmogelijk! Morgen trouwt het regement; ik ben plaatsvervangend vader van een duizendtal echtgenooten, en kan dus volstrekt niet weg!” Dit, zal men mij toestemmen, overtreft nog figaro, die eene gansche bezetting purgeerde.’

Indien het publiek door onzen lof, aan het eerste deel gegeven, zich niet heeft misleid gezien, dan twijfelen wij er niet aan, of ook dit deel zal den leeslust aangenaam en nuttig bezig houden.