Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1830

Het Euangelie, eene bron van troost en bemoediging onder de bezwaren van het menschelijk leven. Door H. Bielevelt, Onderwijzer in de Godsdienst te Utrecht. II Stukjes. Te Utrecht, bij J.G. van Terveen. 1827 en 1829. In. gr. 8vo. Te zamen VIII en 310 bl. f 3-:

Onder de verblijdende verschijnselen van onzen leeftijd behoort het voorzeker, dat er Onderwijzers in de Godsdienst gevonden worden, die zoodanige blijken van kennis en Christelijke denkwijze kunnen geven. Over het geheel las Rec. de beide stukjes met genoegen; dezelve zijn stichtelijk, en in een' goeden geest geschreven. Wat men hier heeft te verwachten, geeft de Heer bielevelt in het korte voorberigt met de volgende woorden te kennen: ‘Zij, die, hunner hooge waarde gedachtig, gaarne het doel van hun aanzijn willen bereiken, die hun deel genieten (hebben) van de onspoeden dezer aarde, maar die ook dankbaar het goede opzamelen, dat zich op den levensweg aanbiedt, zullen misschien hier en daar iets tot leering, bemoediging en vertroosting vinden; - en voor hen heb ik gaarne nuttig willen zijn.’ Naar aanleiding van schriftuurplaatsen behandelt de Schrijver in eenentwintig korte opstellen eenige belangrijke onderwerpen, die allen eene nuttige strekking hebben, om kennis der waarheid te

[p. 335]

bevorderen, welke naar de godzaligheid is. Taal en stijl zijn vrij goed, behalve dat meermalen de vierde naamval in plaats van den eersten staat, en ook weleens een min gepast woord werd gekozen, b.v. loon, aan een' godzaligen wandel vastgehecht, bl. 24. en zijne (jezus) afgematte ziel keerde tot het werktuigelijk (werkelijk?) leven terug, bl. 39. Ook op zaken valt hier en daar wel iets aan te merken. Is het waar, wat bl. 32 in het algemeen wordt gezegd, dat de kindsche jaren tot sterven de schoonste zijn? Het voorbeeld van den zondaar, die zich, na een leven, toegewijd aan ongeregtigheid, misschien aan den avond van hetzelve, tot God bekeert, is ongelukkig bijgebragt, om de zaligheid van vroeg gestorven kinderen te bewijzen. Vanwaar heeft bielevelt, bl. 77, dat petrus met de andere jongeren vuur van den hemel wenschte? De Evangelist lukas (IX:54) noemt jacobus en joannes. Voorts geeft Rec. den Schrijver in bedenking, of alles, wat hij over opstanding en wederzien zegt, wel gegrond is. Dat men toch niet te veel poge te bewijzen, en in schriftuurplaatsen geen' anderen zin legge, dan dezelve blijkens den zamenhang hebben! Op bl. 191 schrijft bielevelt, dat de vijanden van jezus besloten hadden, Hem op het Paaschfeest te dooden; het tegendeel lezen wij matth. XXVI:5. Betrekkelijk den tijd van den intogt binnen Jeruzalem en het gastmaal ten huize van simon vergelijke bielevelt joan. XII:1-12. Zag jezus het geheele elftal medegesleept? Markus (XIV:4) zegt, dat het sommigen waren, terwijl joannes met name den verrrader noemt, die door zijne voorgewende bezorgdheid voor de armen het oordeel van dezen en genen der Apostelen voor een oogenblik wist te verbijsteren. De Schrijver zal toch bl. 289 wel niet willen beweren, dat werkelijk de Godheid, als zoodanig, in Gethsemané geleden hebbe?

Deze aanmerkingen hebben geenszins ten doel, de waarde van het werkje te verkleinen, maar den Schrijver eenige wenken te geven, daar deze, blijkens het voorbe-

[p. 336]

rigt, hem welkom zullen zijn. Moge hij de aangename voldoening hebben, dat het tweede stukje even goed, als het eerste, ontvangen worde, en, onder den Goddelijken zegen, iets toebrenge ter uitbreiding van het Rijk der Waarheid!