Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1828

Het verbond met den duivel.

In zeker Rijk leefde een man, door eene onbeperkte Eerzucht gedreven. Het vermogen der welsprekendheid kennende, leide hij zich inzonderheid toe op spraak en taal, het misbruik derzelven daaronder begrepen. Intusschen versperden mededingers hem den weg, en verkregen de posten, die hij beoogde. Jaren gingen voorbij; zijn ongeduld nam toe, en hij nam zijne toevlugt tot de Hel, zichzelven met al zijne talenten aanbiedende, in ruiling voor de gaaf, om kwaad te kunnen doen, zonder schaamte of wroeging te gevoelen. ‘Waartoe dienen mij (dus redeneerde hij) mijn vindingrijk vernuft, mijne fijne berekeningen, en mijn buigzaam geweten? Ik verteer mijzelven in magtelooze pogingen; mijne wangen zijn gegroefd, mijne lippen bleek, mijne oogen hol, en mijne dorre vingeren zijn onvermogend, om het roer te grijpen. Gij, Demon, die in mijn binnenste onverzadelijke begeerten ontstak, kunt mij behulpzaam zijn in dezelve te bevredigen; en zoude ik u mijne ziel overgeven, zonder daarvan eenig wezenlijk voordeel te rapen?’ De Satan, dus krachtig ingeroepen, sprong, als de nachtmerrie, op de borst van zijnen dienaar, en zeide tot hem: ‘Mijn zoon! gij hebt mij uwe ziel gegeven; 't is wel, maar niet genoeg. Gij weet, dat ik, ook ik begeerig ben. Indien gij belooft, mij een ijverig proviandmeester te zijn, dat is, mijn donker verblijf te bevolken, door het getal der schijnheiligen te vermeerderen, de onwetendheid voort te planten, hen te lasteren, die een onbescheiden licht verspreiden over al de werken der duisternis; zoo beloof ik u, op mijne beurt, uwe eerzucht, gedurende eene lange reeks van jaren, voldoening te verschaffen.’ - ‘Reken op mij; ik ben uw man.’ - ‘Gij verbindt u dan, om de

[p. 754]

zwakke stervelingen aan mij over te leveren?’ - ‘Dat wil ik!’ - ‘Om, zoo veel in u is, der Rede afbreuk te doen?’ - ‘Dat wil ik!’ - ‘Om de Waarheid te vervolgen, waar zij ook moge schuilen?’ - ‘Dat wil ik!’ - ‘Om het gezond verstand, waar gij het moogt ontmoeten, te verloochenen en te doen verloochenen?’ - ‘Dat wil ik!’ - ‘Gij zult alzoo de mijne zijn, naar ziel en ligchaam?’ - ‘Ja, dat wil ik! Doorluchtige voorbeelden bewijzen, dat men in uwen dienst kan grijs worden.’ - ‘Welk een man! Gij zoudt waardig zijn, dat mijne horens uw hoofd versierden. Kom, dat ik u omhelze!’

Van toen af verspreidden zich de onderdanige dienaren diens mans wijd en zijd, met Argus-oogen rondsluipende, en velerlei gestalte aannemende, ja ook somwijlen zich hullendê in die van Engelen des Lichts.