Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1828

M.J. Adriani aan eenen hem onbekenden.

Weledele, zeer geleerde Heer!

Met uitstekend genoegen ontving ik, vóór eenen zeer geruimen tijd, onder het postmerk Leyden, zonder dagof plaatsteekening, eenen brief, dien UEd. mij de eer aandeed toe te zenden, slechts met de onderteekening van N.N., en kan derhalve dien niet anders beantwoorden, dan door middel van dit geacht Tijdschrift, indien namelijk de Redactie zoo vriendelijk wil zijn, dezen op te nemen.

Opregtelijk zeg ik UEd. mijnen dank voor de gunstige en vereerende wijze, waarop UEd. zich uitdrukt over mijne, in het voorledene jaar uitgegevene, Redevoering bij de inwijding van het Monument voor Graaf adolf van nassau, en de achter dezelve geplaatste geschied- en oudheidkundige aanteekeningen; maar bijzonder voor uwe vriendelijke teregtwijzing aangaande eenen door mij beganen misslag op bl. 49, waar ik in de 27ste aanteekening een Latijnsch versje had aangehaald, mij schriftelijk medegedeeld, als afgeschreven uit een Out Hollants Kronyke. In dat vierregelig Latijnsch versje had ik den laatsten regel dus gelezen:

[p. 632]

 

Nec tandem de me strenuus hostis habet

Daar dit geenen verstaanbaren zin uitmaakte, gaf ik den wensch te kennen, dat men ovat mogt lezen in plaats van habet. Dan uwe gissing, om in plaats van tandem te lezen laudem is veel natuurlijker en zeer eigenaardig, te meer, daar UEd. tot staving aanhaalt eene dergelijke uitdrukking van ovidius, Heroïd. XVII. 18:

Et laudem de me nullus adulter habet.

Is UEd. in uwe gissing en verbetering zoo veel gelukkiger geslaagd dan ik, het zal UEd. dan ook niet onaangenaam zijn, te vernemen, dat dezelve de volkomenste zekerheid heeft bekomen: te weten, ik ben sedert, door de goedheid van eenen mijner vrienden, bezitter geworden van een oud werkje, (waaraan echter het titelblad ontbreekt) ten opschrift voerende: Nederlandtsche Gheschiedenisse ende figuerlycke Afbeeldinghe, onder Coningh philips II, loopende van 1559 tot 1615, en te Amsterdam in 1615 uitgegeven, waarin hetzelfde versje wordt aangehaald, als ten tijde der vermelde gebeurtenis vervaardigd, staande daar in den vierden regel duidelijk:

Nec laudem de me strenuus hostis habet.

Het ware te wenschen, Mijn Heer! dat alle taalgeleerden van vroegeren en lateren tijd in hunne gissingen en verbeteringen van oude schrijvers, vooral van de Classici, telkens zoo gelukkig geslaagd waren, als UEd. in de herstelling van het verminkte versje; dan zou men misschien verschoond zijn geworden van eene reeks critische dwaasheden, waardoor een duistere tekst, in plaats van opgehelderd te worden, misschien wel eens nog meer verduisterd is. Dat geluk van juist te zien en goed te treffen wensch ik UEd. bij voortduring en bestendig toe in uwen uitlegkundigen en critischen arbeid, opdat de geleerde wereld daarvan veel voordeel moge trekken.

[p. 633]

En, daar ik in eene nadere kennismaking met UEd. zeer veel belang stel, zou het mij zeer aangenaam zijn, indien UEd. op de eene of andere wijze mogt goedvinden, mij uwen naam bekend te maken, omtrent welken, daar UEd. goedvond denzelven bedekt te houden, en de schrijfhand mij zelfs onbekend is, ik niet dan eenige gissing kan maken.

Ontvang, Mijn Heer! bij dezen de verzekering van mijne opregte hoogachting, waarmede ik de eer heb mij te noemen

Oude Pekela,

den 29 Aug. 1828.

UWEd. zeer gel. D.V. Dr.

m.j. adriani.

P.S. Is het bovenstaande wel min belangrijk voor de lezers der Vaderlandsche Letteroefeningen in het algemeen, het zal, des vertrouw ik, aangenaam zijn voor zoodanigen, die, bij het lezen der Hulde aan de nagedachtenis van Graaf adolf van nassau, even als ik zelf, op dat versje hebben gestooten, en hetwelk nu volkomen duidelijk is; terwijl ik die genen der lezers van dat stukje, welke de Latijnsche taal niet verstaan, kan verzekeren, dat de aldaar, bl. 49, door mij gegevene Nederlandsche vertaling door de verschillende gissingen in het zakelijke geene verandering behoeft te ondergaan, en men zich aan dezelve kan blijven houden.