Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1828

De slavin in Azië.

XIII.

Zusters, weent met mij! Ik jammer over mijne kluisters niet;
Schande ware 't, zoo mijn moed reeds door haar wigt zich fnuikenliet:
't Heeft zoo lang dat wigt gedragen, mijn geliefde vaderland,
En het kon haar niet verlammen, zijne aloude heldenhand. -
Zusters, weent met mij! Ik jammer geenszins over 't moeizaam werk;
Wien geen laffe rust kan streelen, dien maakt arbeid kloek en sterk:
Als het vaderland, vernederd, luid om zijne kindren schreit,
Moet, wie vechten kan noch weren, steeds tot lijden zijn bereid. -
Zusters, weent met mij! Ik jammer niet om mijner broedren dood;
Vaak omzweefden hunne schimmen mij in 't lieflijk avondrood;
't Wuiven met hun zegekransen dauwde laafnis op mij af:
Zou ik dan door ijdle tranen hen ontrusten in hun graf? -
Zusters, weent met mij! Ik jammer geens zin sommijn' dierbren zoon:
Leeft hij, o! dan vlecht hij zeker, ook voor mij, een heldenkroon;
Viel hij, ach! dan plant ik jonge lauwerboomen tot zijne eer,
En die plek wordt eens een tempel voor den vrijen Griek te meer. -
Zusters, weent met mij! Ik jammer, jammer slechts, dat ik geen man,
Niet ben toegerust ten strijde, lans noch sabel zwaaijen kan;
Dat ik mijne boei niet breken, zwemmen door den breeden vloed,
Noch, in 't vrije land, kan plengen, vrank en vrij, het vrije bloed!

j.w. ijntema.

Naar wilhelm müller.