Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1828

De teleskoop en de roeper.
Eene echte Anekdote.

De pastoor van Palaiseau had een Observatorium, en, ouder andere werktuigen, eene teleskoop en een' roeper. Op zekeren tijd, dat hij, gelijk hij dikwijls gewoon was, zich vermaakte met, door middel der eerste, de voorbijgangers en reizigers op den grooten weg op te nemen, zag hij een' grooten zak met koren van eene kar vallen. ‘Hei, vriend! uw zak!’ riep hij onwillekeurig, zonder het oog van dit voorwerp af te wenden; maar de man vervolgde zijnen weg. ‘Hoe dwaas!’ sprak nu de goede pastoor bij zichzelv'; ‘de arme kerel kan mij immers niet verstaan: schielijk mijn roeper!’ Dan, de roeper was beneden, en, terwijl de pastoor dien ging

[p. 312]

halen, waren kar en man verdwenen; maar, in plaats van deze, zag hij nu twee vrouwen op den zak toeloopen, haar best doende om denzelven achter een boschje te slepen. ‘Ongelukkigen!’ riep hij haar toe, den roeper aan zijnen mond brengende, ‘eerbiedigt het eigendom van anderen!’ De stem kwam over; de vrouwen lieten den zak los, en verwijderden zich met schrik. Intusschen schenen zij met elkander te beraadslagen, en de eene der andere te verwijten, zich door eene ijdele vrees te hebben laten vervoeren. Een booze geest voerde haar weder naar hare verlatene prooi, en zij grepen andermaal den zak aan. ‘God ziet u!’ riep nu de pastoor met eene donderende stemme; ‘eerbiedigt het eigendom van anderen; ducht den arm der geregtigheid!’ Op dezen tweeden roep namen de vrouwen in aller ijl de vlugt, alsof zij het vlammend zwaard van een' wrekenden Engel in de wolken zagen; terwijl de pastoor vervolgens gelegenheid vond, om den zak tot den wettigen eigenaar te doen wederkeeren.