Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1828

[p. 154]

Het heimwee.

Ik zit en zucht

Naar beter huis

En reiner lucht.

't Geloei der gure noordervlagen,
Der baren wild en woest gebruis,
Het dommelen der donderslagen
Bedreigt mijn broze kluis

Met kruis.

Wel bergt een zwaan

Op zee haar pluim,

Wanneer de orkaan

Haar rust verstoorde, in stille watren;
Zij zoekt der baaijen spieglend ruim,
En, schoon van ver de donders klatren,
Zij nebt er stil die pluim

In 't schuim.

Eene andre kust,

Een hooger strand

Belooft de rust,

Na 't breken van mijne aardsche woning;
De vrede ontvlugt het lage land,
En 't heil werd, door der zielen Koning,
Slechts boven sterrenstand

Geplant.

Ja, de ijdele aard'

Is leed noch last

Noch zorgen waard.

De wijsheid, warrende in haar boeijen,
Van dorst naar hooger afgevast,
Ziet, weenende, alle wangen gloeijen,
Terwijl ze in 't blinde tast

En past.

Kom, duistre nacht

Van zerk en graf!

Uw zwarte vacht

Worde als een dag vol zonnestralen.
Den moeden zijt ge een steun en staf,
Die, zwervende in de diepe dalen,
Verachten, wat het kaf

Hun gaf.

[p. 155]

 

De rede faalt

 

Aan 's Hemels wet;

 

De vrijheid dwaalt,

 

En de onschuld, in de lust verzonken,

 

Verliest haar leliewit helmet;

 

De schaamte strandt op lip of lonken,

 

En smoort in 't warrend net,

 

En smet.

 

 

 

De rozentijd,

 

Een flikkerlamp,

 

Vervliegt, benijd

 

Of aan haar zilvren kroon gegrepen;

 

Of zwichtende in der driften kamp,

 

Die lijf en ziel ten afgrond slepen.

 

Dan is de drift een damp

 

En ramp.

 

 

 

Het schoon vergaat,

 

Gelijk een mist

 

Voor dageraad.

 

Één donder schudt den grond der bergen.

 

Slechts Hij is vast, dien niemand gist;

 

Die, spelend met den bouw van dwergen,

 

Te hoog is voor de twist

 

Of list.

 

 

 

Ja, wie hier ween',

 

Bij God is rust.

 

Bij Hem alleen!

 

Zijn schild is vreugde en vreê zijn wapen,

 

Als, borlende aan dees lage kust,

 

Het bloed waakt, en de deugden slapen,

 

Wier moed een monster sust:

 

De lust.

 

 

 

De leeplaar wijkt,

 

Wanneer een storm

 

De abeelen strijkt,

 

Of de ijzige aâm der najaarsbuijen

 

Zijn spel heeft met hun' zomervorm.

 

Dan zoekt de zwaluw 't zoele Zuijen,

 

En spijze in edler worm

 

En vorm.

[p. 156]

 

o Lieflijk oord

 

Van rust en licht,

 

Ontsluit uw poort

 

En ingang tot den stillen tempel,

 

Tot rust en lust omhoog gesticht!

 

De moede houdt, aan zijnen drempel,

 

Op u zijn zwak gezigt

 

Gerigt.

 

 

 

g. gravé, jz.

 

1827.