Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1828

Treffend voorbeeld der verbazingwekkende kracht van het venijn der ratelslange.

(Uit eene Memorie, ingezonden bij de Koninklijke Societeit van Edinburg, door den Heer audubon, een Amerikaansch Natuurkundige.)

- Lang, ja misschien eindeloos, behoudt het venijn der Ratelslang deszelfs doodelijke eigenschap; gelijk de volgende daadzaak, welker volkomene echtheid door authentieke getuigenissen is gewaarborgd, kan bewijzen.

In een distrikt in het hart van Pensylvanië werd een pachter, terwijl hij zijne velden doorkruiste, ten tijde van den oogst, door zijne laars heen, in het been gebeten door eene Ratelslang, zonder dat hij zulks had opgemerkt. Het indruksel van den tand was zoo flaauw, dat de man, wanende dat hem een doren had geprikt, er geen acht op sloeg. Maar, in zijne woning terugkeerende, maakten geweldige maagpijnen en stuipachtige brakingen binnen weinige uren een jammerlijk einde aan zijn leven. - Een jaar na dit voorval trok zijn oudste zoon 's vaders laarzen aan, ten einde zich naar eene naburige kerk te begeven, en hield dit schoeisel aan tot des avonds. Bij het uittrekken dacht hem eene ligte kwetsing aan het eene been te voelen; hij wreef die plaats herhaalde malen met zijne hand, terwijl hij er met zijne vrouw over praatte, als iets, waarvan hij de oorzaak niet konde gissen. Zich ter ruste begeven hebbende, deden geweldige pijnen hem, na verloop van eenige uren, ontwaken; alle zijne ledematen werden koud; herhaalde bezwijmingen volgden elkander spoedig, en de dood overviel hem, eer men eenige hulp konde erlangen. - Deze

[p. 69]

beide voorvallen, onder dezelfde omstandigheden, wekten wel bevreemding, maar deden nog geen licht opgaan over derzelver noodlottige oorzaak. Eindelijk helderde een nieuw onheil het tot dusverre onverklaarbare geheim op. Eenigen tijd daarna, namelijk, verkocht de weduwe het lijsstoebehooren van haren man. Een der broeders van den overledene, niet willende, dat de laarzen, door zijnen vader en broeder gedragen, in vreemde handen overgingen, kocht dezelve. Na verloop van (zoo mijn geheugen mij niet bedriege) volle twee jaren paste hij het vaderlijk schoeisel eens aan. Bij het uittrekken voelde hij desgelijks een krabben aan het been, en de weduwe, daarbij tegenwoordig, herinnerde zich nu, dat haar man, ten dage zijns overlijdens, hetzelfde had ondervonden. Deze ontdekking belette echter den onbedachten jongman niet, gerust naar bed te gaan, ondanks de beden en den angst der zijnen; maar dezelfde smarten kwamen, en eindigden, even als de beide vorige keeren, in den dood des lijders. - Het geval maakte gerucht. Een Geneesheer, deswege onderrigt, begaf zich naar dat oord, won verdere narigten in, ondervroeg de vrienden en familie der drie slagtoffers, en de heillooze laarzen werden hem vertoond. Dezelve met de uiterste oplettendheid onderzoekende, vond hij in eene derzelven de punt eens tands van de Ratelslang, in het leder gedreven; zij stak even naar binnen uit, en was natuurlijk tot duslange niet opgemerkt. Ten einde zich te vergewissen, of eene schijnbaar zoo geringe oorzaak de ware bron des kwaads ware, nam hij zeer voorzigtig den tand weg, en prikte er den snuit van een' hond mede; het beest stierf, onder dezelfde verschijnselen.

Men weet, dat de Ratelslang hare gistanden kan intrekken, even als de kat hare klaauwen; eene eigenschap, haar gemeen met alle venijnige slangen, en zelfs met eenige soorten van visschen. Dit geduchte wapen is enkel verdedigend; maar het dier bepaalt zich geenszins tot het bijten van zijnen vijand; met open muil en uitgestrekte tanden bespringt het, met de snelheid van een' pijl, hem met meer dan twee derden van zijn ligchaam, en treft ten

[p. 70]

zelfden tijde, dat het zijn moordend vocht in het vleesch spuit. De Osagen hebben mij verzekerd, dat de slag eener groote slang een' man ter aarde werpt. De beet dezer dieren dringt zeer diep door, en hunne tanden worden noch door de kleeren, noch zelfs door dik leder gestuit. De wonde is doodelijk, wanneer het geneesmiddel een oogenblik wordt verschoven. De inboorlingen kennen er slechts één, en dit is zeer pijnlijk: het gebeten deel afof uitsnijden, en de wond uitbranden; maar een oogenblik verwijls, en het is te laat. Het schijnt, dat de hoeveelheid des ingebragten venijns is af te meten naar de diepte der wonde, en bij gevolg naar de kracht van het dier en den trap zijner woede. Men heeft beweerd, dat der slangen vleesch het beste tegengif zou zijn; doch men heeft sinds lang deze meening opgegeven, nadat men getuige is geweest van het verschrikkelijk lijden en den haastigen dood dier Ratelslangen, welke men dwong zichzelve te bijten met hare eigene tanden. Derzelver venijn kan vrij ver worden uitgeworpen. Een dier kruipende schepselen, in eene ijzeren kooi opgesloten, en getergd, beet met zoo veel gewelds in de traliën, terwijl het den muil opende en zijne schrikwekkende tanden liet zien, dat de droppels, uit de punt derzelven gespoten, op den afstand van verscheidene voeten, zeer digt bij mij nedervielen.

Het boven verhaalde voorval doet vermoeden, dat de Amerikaansche wilden de zaak niet geheel overdrijven, wanneer zij verzekeren, dat de pijlen, gedoopt in het venijn der Ratelslange, gedurende eeuwen een' onvermijdelijken dood aanbrengen.