Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1828

Lijkzang op den weleerw. zeer gel. Heer Jan Scharp, in leven Ridder van den Nederlandschen Leeuw, Lid van 't Koninklijk Instituut, Theol. Doctor enz. enz., laatst rustend Leeraar te Rotterdam, door L. van den Broek. Te Rotterdam, bij P. van Waesberge. 1828. In gr. 8vo. 16 Bl.

Deze dichterlijke uitboezemingen bij den dood van eenen zoo verdienstelijken man als de grijze scharp, die de grondigste geleerdheid met de zeldzamere natuurgave van een onuitputtelijk vernuft vereenigde, en ook als mensch en burger hoogachting verdiende, zijn vloeijend, en het kleed, waarin dezelve gehuld zijn, is sierlijk; doch aan dezelve ontbreekt, onzes inziens, een hoofdvereischte van alle dichterlijke lofspraak; dat zij, namelijk, een helder en van alle anderen onderscheiden beeld des bezongenen in onzen geest teruglate. In plaats van zich te verbreeden in alle die sierlijke gemeenplaatsen, welke bij den dood van elken kundigen en gemoedelijken Godsdienstleeraar worden afgezaagd, had

[p. 265]

ons de jeugdige Dichter, met eenige fiksche penseelstreken, den man moeten schilderen, dien hij bezong; vooral die verzustering van geleerdheid en vernuft moeten doen uitkomen, welke hem zoo bijzonder onderscheidde, en de vrolijke stemming der ziel, welke hem ook in de veelvuldige wederwaardigheden zijner loopbaan bijbleef. Doch de Dichter kan hem slechts gekend hebben in de laatste jaren zijns levens, toen hij, nedergedrukt onder den last des ouderdoms en der onaangenaamheden, slechts eene schaduw was van den eens zoo kracht- en geestvollen man; en daarom mogen wij hem dit niet zoo zeer ten kwade duiden. Overigens schijnt dit Lijkdicht uit het hart gevloeid te zijn, en toont, gelijk al hetgeen ons vroeger van van den broek onder de oogen kwam, eenen onmiskenbaren poëtischen aanleg, die, door vlijtige studie en langdurige oefening beschaafd en veredeld, zich eenmaal tot een heerlijk talent kan ontwikkelen.