Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1827

Noodige bijlage tot het iets over het beruchte adres aan alle mijne Hervormde geloofsgenooten.

(Vaderl. Letteroeff. Mengelw. bl. 628-633.)

De Latijnsche fout, welke molenaar volgens bl. 629 heeft begaan, is ook ons ter ooren gekomen. Het is eene grove fout, onverschoonlijk vooral in den man, die de verwaandheid heeft, om zelfs aan Professoren te willen zeggen, hoe het wezen moet. Doch het is ook waar: quo quis indoctior, eo impudentior. Dit zullen wij, om molenaar, dienen te vertalen. Welaan dan! Letterlijk beteekent het: hoe dommer, hoe onbeschaamder. Het is jammer voor hem, dat hij geen Latijn verstaat. Nu kunnen wij hem geen hartig woordje toevoegen in de taal der Geleerden. Dat molenaar volslagen onkundig is in die taal, kan nog ten overvloede blijken uit een fraai, ten minste merkwaardig, staaltje. Wij zijn in het zekere onderrigt, dat in het Akteboek van zekeren Kerkeraad, bij welken molenaar eenigen tijd ex officio Praeses en Scriba bleef, met 's mans eigene hand geschreven staat: Sen Zura morum. Nadere inlichting is te bekomen te Nieuw-Loosdrecht. Deze is wel de grofste van alle mogelijke Latijnsche fouten. Hiervan werden wij ten volle

[p. 694]

overtuigd, toen wij een' boer, die gezond menschenverstand had, zagen schrijven: censura morum. Deze boer, gevraagd, of hij Latijn verstond, antwoordde natuurlijk ontkennend, maar zeide, dat de censura morum viermaal in het jaar gehouden en in het boek opgeschreven werd, en dat men dus wel een groote domoor zijn moet, om die weinige letters niet goed te kunnen schrijven, al weet men dan ook zoo net niet, wat zij beteekenen. Indien hij geweten had, hoe hij, met deze uitspraak, den 's Gravenhaagschen Predikant, dirk molenaar, de ooren wiesch, zou hij misschien minder stellig, maar dan ook minder waar, gesproken hebben. Punctum!