Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1827

Lord Byron's laatste minnarij.

Steller dezes woonde onlangs eene avondbijeenkomst te Geneve bij. Er was een Griek genoodigd, die in Missolunghi gestreden, en zich met zijne strijdgenooten had doorgeslagen. Zijne gelaatstrekken waren edel, zijne oogen vol vuur; maar nog vertoonden zich op zijn aangezigt de sporen der doorgestane ellende en des hongersnoods. Hij was van Napoli di Romania, met de beste aanbevelingen voorzien, herwaarts gekomen,

[p. 641]

om zijne gezondheid te herstellen. Natuurlijk drong zich elk om hem heen, en alle de aanwezigen, maar inzonderheid de vrouwen, overlaadden hem met lofspraken over zijne en zijner medegenooten betoonde dapperheid; terwijl de mannen nadere bijzonderheden van de belegering en van den uitval wenschten te vernemen. - Het gesprek viel vervolgens op Lord byron. Spiliades (dus heet de Griek) sprak met de hoogste geestdrift, ja met tranen in de oogen, van denzelven, en verhaalde ons de volgende gebeurtenis, welke byron, een jaar vóór zijnen dood, te Missolunghi is bejegend.

Wanneer Lord byron, op zekeren dag, van de wilde hoender-jagt terugkeerde, op welke hij, verzeld van zijne Sulioten, meermalen uitging, hoorde hij, in eene eenvoudige woning, klavierspel, met eene voortreffelijke zangstem gepaard. De zeldzaamheid van dit muzijkinstrument daar te lande, zoo wel als het schoone gezang, bragten hem in verrukking. Hij hield stand met zijne Palikaren. Het gedruisch, hierdoor ontstaande, werd binnenshuis gehoord; het gezang houdt op; maar de zangeres, door nieuwsgierigheid gedreven, verschijnt op het balkon, waarvan de meeste huizen zijn voorzien; en nu vertoont zich aan den getroffen Lord eene gestalte, welker fraaiheid, naar zijne eigene verklaring, alles overtreft, wat hij immer van vrouwelijk schoon in Griekenland had gezien. Hij spreekt haar in het nieuw-Grieksch aan, haar dankende voor haar betooverend spel en gezang. Zij antwoordt hem in het Fransch; een nieuw bewijs van, bij eene Griekin, zeldzame beschaving. Gaarne had byron het gesprek langer voortgezet; maar, met eene zedige houding, verwijdert zich het meisje. Doch de verschijning was, voor een' man als byron, al te betooverend, om het daarbij te laten berusten. Ten gevolge van verdere nasporingen, vernam hij, dat zij de dochter eens Griekschen koopmans te Missolunghi, en onlangs van Marseille was teruggekeerd, alwaar zij bij nabestaanden, te harer vorming, eenigen tijd had gewoond. Haar vader was bij byron niet geheel onbekend, als zijnde een man, die een stedelijk ambt bekleedde, en van wege zijne vaderlandsliefde algemeen geacht werd. Naardien nu de Lord door de Grieken als aangebeden werd, viel het hem gemakkelijk, toegang tot diens huis te bekomen, onder het voorgeven van handelszaken; en hij werd door den vader zelven, die zich door zijne bezoeken vereerd achtte, uitgenoodigd. Evenzeer als hem, bij

[p. 642]

den eersten aanblik, de gestalte der jonge Griekin had bekoord, werd hij thans door derzelver beminnelijke hoedanigheden betooverd. Behalve de nieuw-Grieksche en Fransche, sprak zij ook de Italiaansche taal, welke byron hartstogtelijk beminde. Inzonderheid echter verrukte hem zekere romaneske zwaai in haren omgang. Bij al de zachtheid en bescheidenheid haars geslachts, koesterde zij eene geestdrijvende liefde voor haar vaderland, was trotsch op den naam van Griekinne en den alouden roem haars volks, en haatte de Turken met een' onverzoenbaren haat. Byron vatte eene heftige liefde voor haar op, welke hij eerst door blikken, daarna door hartstogtelijke woorden te kennen gaf. Altijd, evenwel, wist zij zulks te ontwijken, en het onderhoud op iets anders te leiden, wanneer hij haar van liefde sprak; maar zij bleef bestendig minzaam en vriendelijk jegens hem, en liet hem, als Grieken-vriend, hare hulde openhartig blijken. Dit was misschien de eerste maal, dat de Lord alle zijne pogingen, om wederliefde te verwerven, vruchteloos aanwendde; en juist deze omstandigheid prikkelde zijne liefdedrift te sterker. Dan, hoewel zelfs de vader, op eene ernstige verbindtenis hopende, hem niet ongeneigd scheen, alles was vergeefs. Byron konde zich dit raadsel niet verklaren. Eindelijk werd het hem, op eene verschrikkelijke wijze, opgelost. Op zekeren dag, naar gewoonte, het meisje bezoekende, vond hij haar doodbleek, zonder tranen, en hare hemelsche trekken met de diepste smart omtogen. Geheel buiten zichzelven, ijlt hij naar haar toe, en vraagt haar naar de oorzaak van haar leed. ‘Weet,’ dus spreekt zij, ‘dat ik mijn hart aan een' Palikaar geschonken heb, die reeds de speelgenoot mijner kindschheid was. Toen hij onlangs naar het leger vertrok, zwoer ik hem eeuwige liefde, en deed eene gelofte, dat ik, wanneer hij sneuvelen mogt, zijnen dood niet zoude overleven. Heden ontving ik de zekere tijding, dat hij voor zijn vaderland gevallen is; mijn lot is beslist.’ Met deze woorden begon zij te wankelen; byron ving haar op; zij stierf in zijne armen aan vergif, dat zij zichzelve had toegediend. - Van dien dag af was byron's opgeruimdheid voor altijd verdwenen.