Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1827

[p. 592]

De broedermoorder.
Eene ware Gebeurtenis.

Dieu sit du repentir la vertu des mortels.

voltaire, Olympie.

Na een verblijf van twee jaren te Kanton, werwaarts handelzaken mij gebragt hadden, keerde ik naar Europa terug met het fraaije Hollandsche vaartuig, de Willem, met thee en konzenilje voor Antwerpen geladen, wanneer een ontzettende storm ons buiten onzen koers wierp, en gedurende twee dagen ons onafgebroken teisterde. Wij ontsnapten echter gelukkig de gevaren van het verschrikkelijkst onweder, en, toen het voorbij was, bevonden wij ons op de hoogte van Port Jackson, eene der beste ankerplaatsen van de kolonie Botanybaai; en wij besloten dezelve binnen te loopen, zoo wel om leeftogt op te doen, als om de schaden te herstellen, welke ons schip in den storm had bekomen. Nieuwsgierig om de zeden van de bewoners dier kolonie te leeren kennen, menschen, te eenemaal van de Europesche beschaving uitgesloten, daar dezelve grootstendeels bestaat uit Engelsche veroordeelden, liet ik mij aan wal zetten. De stad Sydney schijnt mij niet onwaardig, de aandacht van elken reiziger te vestigen. Eene vrij talrijke bevolking, welke in zekere ruimte gezeten schijnt; zindelijke straten, versierd met behagelijke winkels, trokken mijne opmerking; maar bovenal bewonderde ik den rijkdom der natuur in dit gewest, veelligt het fraaiste ter wereld. Welk een krachtige plantengroei! welk eene verscheidenheid in de voortbrengselen van dezen zoo vruchtbaren grond! - Op zekeren dag dwaalde ik langs den zoom van een dier trotsche, ongerepte wouden, antieke gedenkstukken van de oudheid der aarde, tijdgenooten misschien van derzelver schepping. Ik deed eenige geweerschoten; en het vreedzaam gevogelte, dat welligt nooit het geluid der ontploffing van een vuurwapen had gehoord, wachtte den dood af, bijkans zonder te vlugten. Eenige Antilopen rezen, mij ziende, op, en verwijderden zich langzaam. Alles verkondigde in deze eenzaamheid de diepste kalmte; men zag, dat de mensch nog niet tot dáár was doorgedrongen. Ik kuijerde, in gedachten verzonken, in eene zoete mijmering als verzwolgen, en bemerkte niet, dat ik verdwaald was. Vergeefs

[p. 593]

wendde ik mijne blikken naar alle kanten, in de verte een herkenningspunt zoekende; vergeefs trachtte mijn oor den stap eens reizigers op te vangen: doodstilte heerschte in deze onmetelijke bosschen. Ongerustheid begon mij te bevangen, toen een man van ongeveer dertig jaren voor mijn gezigt verscheen. Zijne door de zon gebruineerde gelaatstrekken en forsche armen kondigden sterkte en gezondheid aan. Hij sprak mij terstond aan in het Engelsch; maar, ziende dat ik die taal niet voldoende magtig was, vervolgde hij het gesprek in het Fransch, waarin hij met veel gemakkelijkheids zich uitdrukte. Nadat ik hem mijne verlegenheid had medegedeeld, zeide hij: ‘Laat mij u naar mijne hut geleiden, Mijnheer! en u daarna den regten weg wijzen.’ Ik aanvaardde dit heusch aanbod; en zoo kwamen wij weldra aan eene woning, die er zeer wel uitzag, en omringd was van met zorg bebouwde velden, wier vruchtbaarheid rijkelijk scheen te beantwoorden aan de hoop en vlijt des bebouwers. Eene jonge vrouw, te midden van eenige kinderen, bezorgde de huishouding, en onthaalde mij op zuivel en vruchten; en, toen de eerste trek voldaan was, sprak mijn gastheer: ‘Ziedaar alles, wat een ongelukkige veroordeelde u vermag aan te bieden! Ik zelf ben een groote misdadiger. Zie in mij een broedermoorder!.... Geboortig van Southampton, waar mijn vader nog een' regeringspost bekleedt, trof mij het ongeluk van het voorwerp te zijn van deszelfs afkeerigheid, ter gunste van een' ouderen broeder, dien hij met de volheid zijner liefde als overlaadde. Jaloezij vermeesterde mijne ziel, en, op zekeren dag, - dag van jammer! - ten gevolge van eene hevige woordenwisseling, bragt ik hem, zonder moorddadig opzet, een' slag toe.....’ Hier vatte de vrouw de handen van haren echtgenoot, drukte dezelve teederlijk in de hare, en wischte hem het zweet van het voorhoofd en de tranen uit de oogen. - ‘Om kort te gaan, ik werd veroordeeld en gebannen. De dood scheen mij verkieslijk boven zulk eene straf; doch, ik bedroog mij: ik heb eene gezellin gevonden, wier liefde en goedheid mij, en de kinderen, die zij mij schonk, van nieuws aan het leven verbinden. De velden, die gij hier ziet, zijn toereikend voor onze behoeften, en ik hoop door berouw en pligtsbetrachting mijne misdaad in het einde te verzoenen.’ - Ik sleet den avond bij dit gezin; ik schroomde geenszins, onder het dak te vernachten van een' gevonnisde van Botanybaai, en ik sliep

[p. 594]

zelfs zeer gerust. Des anderen morgens, nadat ik mijne erkentelijkheid voor een zoo gul en vertrouwelijk onthaal in dit afgelegen verblijf aan de kinderen had betoond, keerde ik naar Sydney terug, onder het geleide eens broedermoorders!