Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1827

De onsterfelijkheid.

Nietige sterveling! onbemerkte schakel in de onmetelijke keten der schepping! worm in menschengedaante! waarom plaatste het noodlot u op het tooneel dezer wereld? - Om de speelbal te zijn des wisselzieken lots. Om uw deel te erlangen van de zorgen en moeiten dezes levens. Om gebukt te gaan onder de rampen en ellenden van dit gewest der onvolkomenheid. Om de aarde met uwe tranen te doorweeken. Om, onder het gewigt des onspoeds, den dag uwer geboorte te vervloeken. Om, na een vlugtig bestaan, afgemat, in den donkeren grafkuil neder te storten, en alzoo met uw rottend lijf den aardbodem vruchtbaar te maken. - Is dit des

[p. 135]

menschen bestemming? De bestemming van hem, die met zulke voortreffelijke vermogens is uitgerust? Die met zijne verbeelding de grenzenlooze ruimte der schepping doorvliegt, ja zich stout verheft tot voor den troon des Eeuwigen? Die de ingewanden der aarde zich tot schatkameren maakt? Die, door zijn vernuft, den ongebaanden Oceaan als een veilig pad bereist, werelddeel aan werelddeel, pool aan pool verbindt? Die met zijnen schranderen blik de vaste loopbanen der sterren naspoort, de Natuur tot in hare geheimste schuilhoeken bespiedt; wat zeg ik! die zelfs den bliksem van Gods alvermogen in deszelfs vernielende vaart weet te stuiten? - Is dit de bestemming van hem, wiens weetlust onbeperkt, wiens vatbaarheid voor ontwikkeling grenzenloos is? wiens geheele wezen zich met ijzing verzet tegen het denkbeeld van vernietiging? wiens borst nooit hooger slaat, dan in het geloof eener eindelooze voortduring?

Is dit zoo, onderdruk dan uwe zucht naar wetenschap! - indien gij kunt, roei ze uit met tak en wortel! Worstel niet langer om de deugd! Spot met de gedachte van matigheid! Baad u in den oceaan der zinnelijke wellusten! Dring al uwe neigingen, wenschen en bedoelingen te zamen in dit ééne middelpunt: dierlijk genot! Waar het de bejaging van zingenot geldt, verscheur daar alle banden, door natuur, vriendschap en liefde geknoopt! Niets zij u heilig meer!

Weg van mij, onzinnige wijsbegeerte!...Eene andere stem verheft zich in mijn binnenste, en spreekt met onweêrstaanbare kracht: Mensch! gij zijt onsterfelijk. Uwe veredelde kennis kan niet in hare beginselen afgebroken worden. Niet te vergeefs hebt gij, met opoffering van menigerlei geneugten, uw hart voor de deugd gevormd. Waarom anders ook treft u eene eerbiedige siddering op de grafzerken uwer dierbare afgestorvenen? Waarom vermeestert u de verbeelding, dat zij, na hunnen dood, zorgdragende u omzweven? Waarom reikt uwe liefde verder dan dood en graf? Waarom droomt gij u vermaagschapt met eene betere wereld? Waarom vliegen uwe gedachten, wenschen, begeerten zelfs onwillekeurig heen naar God, naar het goddelijke, naar het oneindige? Waarom, kinderen der weelde! kunnen de schatten der aarde uw hart niet verzadigen? Waarom, vrome daglooner! gevoelt gij u in de nederige stulp zoo vergenoegd, zoo weltevreden? Is het niet, omdat gij, in den schoot des overvloeds, u hoogere behoeften bewust zijt; terwijl gij, bij

[p. 136]

's werelds armoede, eenen eeuwigen adel in uw binnenste omdraagt?

Doch, waartoe zoude ik in het gebied der waarschijnlijkheid ronddwalen, daar Jezus' Evangelie ons van de akeligste aller onzekerheden volkomen verlost, en onsterfelijkheid en eeuwig leven aan het licht gebragt heeft?

Treurigen! het hoofd dan naar boven: uw vlugge levensdag is haast ten einde geloopen, opdat gij in zaliger gewesten onafgebrokene juichtoonen kunt aanheffen.

Vrome wandelaar! verduur de kleine moeijelijkheden op uwe reis door dit land der vreemdelingschap: ginds blaauwt het betere Vaderland, de plaats van ongestoorde ruste.

Kloeke strijder op den weg der godsvrucht! sta moedig pal: nog weinige stonden, en één ademtogt zal u overbrengen in den Tempel der Eere, alwaar u de onverwelkelijke kroone der overwinning op het hoofd zal worden gedrukt.

e. molema.