Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1827

[p. 530]

Omstandig Verhaal, betreffende den overgang van drie Israëlitische Huisgezinnen, te Zaltbommel woonachtig, tot den Hervormden Christelijken Godsdienst, in Brieven, door H. Macalester Loup, Predikant der Hervormde Gemeente aldaar, aan deszelfs voormaligen Ambtgenoot S. Crommelin, thans Predikant der Hervormde Gemeente te Leeuwarden. Te Zaltbommel, bij J. Noman. 1826. In gr. 8vo. 86 Bl. f :-70.

Wij zijn zeldzaam grootelijks ingenomen met proselieten uit de Joden, en de ondervinding heeft, dunkt ons, genoegzaam geleerd, dat men daarvan niet veel ophef maken moet, daar de zoodanigen, van den ouden Joodschen zuurdeesem niet genoegzaam gereinigd, wel eens al kort daarna meer kwaad dan goed stichten, en het Christendom meer tot droefheid en schande, dan tot eer en blijdschap bevonden worden. Het geval te Zaltbommel, echter, maakt eene uitzondering, en wij hebben allezins reden, van die nieuwe geloofsgenooten aldaar het goede te hopen; ook is het zeldzaam en belangrijk genoeg, om niet alleen de warme belangstelling van den voormaligen Predikant, crommelin, aldaar, maar ook die van geheel de Protestantsche Kerk op te wekken. De Eerw. macalester loup blijkt, uit dit klein geschrift, welberekend geweest te zijn voor de opleiding en voorbereiding tot de belijdenis en den doop van deze Israëlitische huisgezinnen, en hij heeft die taak met roem volbragt. Wij wenschen, dat de uitgave van dit omstandig Verhaal nut zal doen.

Dat het onderwijzen en opleiden van Joden intusschen eene zoo groote eer is, als de Eerw. Schrijver der Brieven dit schijnt te rekenen, stemmen wij hem nog geenszins toe, ten zij hij in hetgeen zeldzaam is juist eene bijzondere eer stellen wil. Het Evangelie op eene gepaste wijze, aan wie dan ook, te mogen bedienen, is

[p. 531]

een voorregt en eer; en het was dezen Israëliten eene eer, het Christendom te mogen belijden, en te mogen gedoopt worden. Maar dat de doopbediening en aanneming beide niet geschied is overeenkomstig de door de Synode der Hervormden gemaakte wet, en Do. macalester loup er openlijk voor uitkomt, dat hij opzettelijk dat voorschrift nu goedgevonden heeft niet op te volgen, is eene stoutheid, die ons verbaast. Of mag dan een Leeraar in het Hervormd Kerkgenootschap zich zetten boven de wet? en hebben de Synodale voorschriften geene de minste kracht? Gold het hier eene gewotenszaak, wij zouden den Predikant, als echt Protestant, toejuichen; over hetzelve heeft geene Kerkvergadering eenig gezag. Maar aan iets, dat eeniglijk de orde in het Genootschap betreft, en althans volstrekt, indien er geene wet omtrent gemaakt ware, tot de ἀδιαϕορα behooren zou, zoo opzettelijk en openlijk ongehoorzaam te zijn! Quorsum hoc? Wij willen de bedoelde Kerkelijke wet in geenen deele verdedigen, en zouden dit, al wilden wij, ook niet kunnen doen. Maar de wet is er nu; en, zoo lang die bestaat, mag geen individu zich van dezelve ontslaan. Er konden wel eens redenen bestaan, nog meer voldoende, dan die men hier aanvoert; maar ook dan nog zouden wij het ‘principiis obsta’ doen gelden. - Deze wenk zij voor het tegenwoordige genoeg.