Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1827

Gedichten van A.N. van Pellecom. IIde Deel. Te Breda, bij W. van Bergen en Comp. In gr. 8vo. X, 128 bl. f 2-90.

Wij hebben inderdaad al te lang gewacht met de aankondiging van dit tweede deel. Doch meer dan eens hadden wij de pen daartoe reeds opgevat, wanneer we weêr verhinderd en tot andere bezigheden afgeleid werden. Kort zij dan nu ook slechts ons verslag, dat wij gaarne met de algemeene betuiging beginnen van blijde tevredenheid over het werk, ook na de kennismaking me den tweeden bundel. Verzen, beelden of wendingen, en zaken - alles verdient lof. Wij althans vonden de eerste meestal vloeijend, de andere oorspronkelijk en vaak stout, de laatste gezond en weldoordacht. Dat niet alles daarom ons even zeer behaagt, behoeft niet herinnerd te worden.

Pas weduwenaar geworden, doet van pellecom, vooral in het begin, den treurtoon zeer sterk hooren. Reeds het eerste stuk is van dezen inhoud, en in hetzelve trof ons eene plaats, die wij meenen ook elders gegispt te hebben gevonden, als min gepast:

Gelijk een zeeman, die, door storm op 't strand gesmeten,

In 't onherbergzaam oord, van menschen nooit bezocht, enz.

Zoodanig acht zich de dichter, niet na, maar reeds vóór zijn verlies, dat hem, tot overmate, den laatst overgebleven' makker ontneemt. Ja, ware het hier beneden zoo erg gesteld, dan mogt hij ook wel vragen:

Heeft dan de geest des kwaads den schepter U ontwrongen,

o God van liefde! en schikt hij 't lot, als Opperheer?

[p. 506]

hoe weinig wij ook van dien spiritus mali, als denkbeeld zelfs, houden. Anders is er gewis veel waar gevoel en levendige schildering in dezen treurzang; zoodat niet ligt iemand denzelven onbewogen leest.

Ook het tweede stuk: Bedevacrt, naar het graf der overledene, bevat een aantal uitnemende coupletten. Misschien is het een weinig gerekt; doch zulks is den zanger, die gaarne bij het onderwerp vertoeft, niet kwalijk te nemen.

Grafschrift, Wederzien, Op den dood van j.c. cleve, zijn kortere, welgeslaagde stukjes.

Aan mijnen Vader, op zijnen verjaardag, is in eenen stijl, die niet gemakkelijk overal even goed volgehouden wordt:

Als de winter mild zijn' vlokken

Op de kale velden strooit,

Waar geen loof meer valt te plokken,
Dat zijn' dunne grijze lokken

Met een lieflijk kransje tooit, enz.

Hetzelve bezit echter vele verdienste, en doet vader en zoon eere aan.

Bij het leggen van den eersten steen voor het Kerkgebouw der Hervormde Gemeente te Prinsenhage is een bevallig vers; op de laatste regels van het volgende couplet zou echter een godgeleerde ligt bedenkingen kunnen maken:

Geen tempel zelfs van Salomon,

Gegrond op Sions bergen,

Al scheen zijn goud den glans der zon

Door hooger gloed te tergen,

Besloot het rein en eeuwig Licht,
Dat daar zijn' zetel had gesticht,

In zijne albasten muren;

Vergeefs werd daar een God vereerd,
Die wierook noch altaar begeert,

Noch bloed, noch offervuren!

Aan c.g.c. reinwardt, enz.; hartelijk en fraai.

Twee Bruiloftsverzen. Het eerste misschien, om deszelfs somberheid, min gepast; het andere regt dichterlijk.

Wapenkreet. Zoo wat uit den tijd - of het moeten geestelijke zijn!

Aan den Prins van Oranje kan, hopen wij, niet verouden.

[p. 507]

De Kermis. Lief en los gedicht, hoewel wat minder in de toepassing. Voor het overige houden wij niet van zulke stukjes al te streng te ziften.

Het St. Nikolaas-feest. Een vrolijk en leerzaam gesprek voor zijne kinderen.

Amor en Plutus. Eene Allegorie, die toch een beetje streng uitvalt. Het verhaal is gemakkelijk.

Raad. Dit verstaan wij niet regt; of het moest willen: prijs uwe vrienden in hunne tegenwoordigheid, en laak ze in hunne afwezigheid. De dichter kon nogtans wel gelijk hebben.

Nog een paar welgeslaagde aardigheden.

Dit zij genoeg, om van pligtverzuim vrijgepleit te worden. Uitvoerige kritiek ware ligt mosterd na den maaltijd. Het aangevoerde zelf moge onze voorlichting (al haast nalichting) te hulp komen. Ten slotte durven wij den Heere van pellecom wel raden voort te gaan; en dan zullen wij ook maken eerder bij de hand te zijn.