Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1827

De Dood van Lord Byron, door Mr. C.P.E. Robidé van der aa. Uitgegeven ten voordeele der Grieken. Leeuwarden, bij G.T.N. Suringar. 1827. In gr. 8vo. 39 Bl. f 1-:
De Vischpink in den Storm, door C. Gébel. Uitgegeven ten behoeve der Weduwen en Kinderen, die bij het vergaan der Scheveningsche Pink: Jakob Johannes, het leven verloren hebben. 's Gravenhage, bij W.K. Mandemaker. 1827. In gr. 8vo. 18 Bl. f :-40.
Herinnering aan Willem George Frederik, Prins van Oranje Nassau. Zaltbommel, bij J. Noman. 1827. In gr. 8vo. 14 Bl.
Bloemenkrans voor de Bentheimsche Feestelingen, gevlochten door H.L. Wichers, Kommissaris tot het Feest. Groningen, bij J. Oomkens. 1827. In gr. 8vo. 28 Bl. f :-50.

Ten einde voor belangrijker stukken meerdere ruimte te besparen, voegen wij deze vier dichterlijke vlugschriftjes, hoe veel zij ook in stof en trant mogen verschillen, bij elkander; hetgeen wij des te vrijmoediger durven doen, daar zij, bij hunne verschillende waarde, echter geen van allen op den naam van meesterstukken aanspraak kunnen maken.

No. 1 heeft natuurlijk den voorrang, als door de Koninklijke Maatschappij van Dichtkunde te Brugge met haren gouden eerestempel geijkt. Het bezongen onderwerp is zoo poëtisch als er een uitgedacht kan worden; en lamartine, in zijn Dernier Chant du Pélerinage de Childe Harold, heeft getoond, welk eene partij er van hetzelve te trekken is. Maar de Vriesche Dichter, ofschoon hij eere verdient om den goeden geest, welke in zijn prijsvers doorstraalt, en om het edele doeleinde, aan hetwelk hij deszelfs uitgaaf dienstbaar

[p. 421]

maakte, is met te ongelijke kracht tegen den Franschman in het strijdperk getreden. Het gedicht van den Heer van der aa heeft echter zijne verdiensten; ofschoon wij van gedachten zijn, dat zijne Muze meer voor de zachtere huisselijke poëzij geschikt, en de hoogere toon hare zaak niet is. Meer mogen wij van een met goud bekroond stuk niet zeggen, ten einde met de bekroonende Maatschappij niet overhoop te geraken; maar uiten intusschen onzen hartelijken wensch, dat velen zich hetzelve mogen aanschaffen, ten einde ook op deze wijs ongemerkt een penningsken bij te dragen tot onderstand onzer schandelijk vertrapte Christelijke geloofsgenooten.

Ook de vervaardiger van No. 2, de Heer gébel, brengt een offer op het altaar der Christelijke liefdadigheid. De voordeelen, welke de uitgave van het voor ons liggend stukje moge opleveren, zijn bestemd tot leniging van de nooddruft der Scheveningsche huisgezinnen, die hunne hoofden verloren hebben bij het vergaan der pink, de Jakob Johannes. Zeer gepast koos hij tot onderwerp de Vischpink in den storm, en schildert ons met kleuren en trekken, die den oog- en oorgetuige verraden, den kampstrijd, welken het ranke scheepje en de armoedige visschers moeten bestaan tegen het woedende element. Jammer is het, dat zijn dichtstuk, op een aantal plaatsen, de sprekendste blijken draagt van mindere oefening in den bouw der volzinnen en versregels, en van mindere magt op het rijm. En toch waren de stootendste fouten zoo gemakkelijk te veranderen; bij voorb.

Men neemt de fokken in, men haalt het zeil van top,
En reven aan de gijk het met de vanglijn op.

Lees: En reeft het aan de gijk met snoer en vanglijn op.

Doch een wekt allen op, en zegt: het is ons pligt,
Zoo lang er leven is, wij op Gods magt vertrouwen.

Lees: dat we op Gods, enz.

Voor het overige erkennen wij met blijdschap, in dit stukje verscheidene stalen van beschrijvende poëzij ontmoet te hebben, die ons toonen, niet alleen, dat de Heer gérel veel aanleg bezit, maar ons zeker doen vertrouwen, dat hij, bij meerdere behandeling der lier, in staat zal worden, om in deze dichtsoort iets voortreffelijks te leveren.

[p. 422]

In een' geheel anderen trant is No. 3; een Lierzang, toegewijd aan de nagedachtenis van Prins frederik, den te vroeg overledenen Broeder onzes Konings; misschien wel vervaardigd ten gevolge eener Rotterdamsche prijsuitschrijving, welker afloop eene groote en algemeen bekende beroering in onze letterkundige wereld veroorzaakt heeft. Ook dit stuk is klaarblijkelijk van eene hand, welke den regten greep der dichtlier nog niet gevat heeft, maar insgelijks aanleg toont om denzelven te leeren, zoo zij door te vergevorderde jaren niet reeds eenigzins onbuigzaam geworden is. Dit laatste gelooven wij echter niet; het vuur en de beeldrijkheid, welke wij hier aantreffen, verraadt, onzes inziens, den jeugdigen Zanger; en is dit vermoeden gegrond, dan kunnen wij hem niet genoeg tot vlijtige zelfoefening en studie onzer eerste meesters aansporen, ten einde zijn gelukkige aanleg niet verloren ga.

Zoo als zijn vers thans is, ware het beter niet gedrukt: want, bij al het vuur, en bij al den gang, welke er in te vinden is, kan men zich dikwijls niet onthouden van bij sommige uitdrukkingen en vergelijkingen te meesmuilen of te glimlagchen; en, waar men dit slechts een- of tweemaal doen moet, daar is de Lierzang totaal verongelukt. Zoo komen wij eindelijk tot No. 4, eene verzameling van Gezelschapsliederen, welke gestrekt hebben tot verlevendiging en opluistering van zeker Feest, te Bentheim gevierd, welks aanleiding en strekking ons ten eenemaal onbekend zijn, en waaromtrent ook de korte Voorrede geene nadere opheldering geeft. Uit het laatste stukje, Iö vivat getiteld, zouden wij bijna opmaken, dat het eene vereeniging van oude Akademiekennissen geweest ware; gelijk dan zulke partijen, ook in ons land, in de laatste tijden meer in den smaak gekomen zijn. Wat hiervan zij, de stukjes zijn, over het algemeen, hartelijk en zangerig tevens, zonder daarom juist tot de volmaaktere te behooren (gelijk reeds blijkt uit de dikwijls verzuimde ineensmelting der stomme e met den volgenden klinker); de keuze der onderwerpen is gepast, en zelfs gelukkig; de uitdrukking is meestal los en vloeijend; en dus zullen zij niet alleen op het Feest de aanzittenden hebben medegesleept, maar ook thans kunnen strekken tot eene welkome herinnering aan de genotene vreugde.