Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1823

Aan een' bulhond onzes tijds.

Rekel, staak uw jankgehuil!
Sluit eens uw' verpesten muil!
Zullen dan, helaas! onze ooren
Uw gestadig bassen hooren,
Steeds gepijnigd door den klank
Van uw' vuilen Rekelzang?
Zult gij langer achtb're schimmen
Knarsetandend nog begrimmen,
Brommend grijnzen, fel verwoed
Tegen al wat groot en goed,
Braaf en edel is te noemen,
Blaffend steeds u zelven roemen
En de keffers, die, in 't klein,
Apen van hunn' meester zijn,
Die gestadig op staan passen,
Of zij u ook hooren bassen,
En wier treden zijn gerigt,
Waar ge uw been hebt opgeligt?
Eigen lof klinkt schor in de ooren:
Neen! het is niet meer te hooren,
Dat gij steeds uw braaksel roemt
En den zang van and'ren doemt.
Waan niet, dat uw vuile woorden
Ooit een kiesch gevoel bekoorden;
Dat, wanneer ge op alles scheldt,
Ge ook een zier bij wijzen geldt.

[p. 702]

 

Neen! men heeft uw schimpgezangen

 

Slechts met taai geduld ontvangen,

 

Omdat ge een, in onzen tijd,

 

Waarlijk groote Bulhond zijt.