Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1823

Eene vergadering der methodisten te Jefferson-stad, in den staat van Indiana, in Noord-Amerika.

(Volgens james flint, 1818.)

- Ik kwam te Jefferson-stad, en had, gedurende mijn verblijf aldaar, gelegenheid, eene van de groote vergaderingen der Methodisten van de sekte van wesley te bezoeken, die gehouden worden in de opene lucht. De plaats naderende, waar dezelve stond gehouden te worden, deed mij alreeds de menigte van paarden en rijtuigen, en der tenten in de ommestreken, ontwaren, welk een ontzaggelijke toevloed aldaar zou plaats hebben. In het midden van het plein was een vrij hoog gestoelte opgerigt voor den prediker. Vóór hem was eene ruimte van ongeveer dertig voet in het vierkant, voorzien van boomstammen, in den vorm van banken op rijen geplaatst, door eene afsluiting in twee deelen gescheiden, voor mannen en voor vrouwen. Deze ruimte was in het bijzonder geschikt voor hen, die door de Goddelijke genade getroffen waren, en die dezen staat der genade door gegil en stuiptrekkende bewegingen van allerlei aard openbaarden. Het gerucht, dat zij maakten, was zoo geweldig, dat ik, in weerwil van de ingespannenste aandacht, van de rede des predikers niets kon verstaan, dan eenige uitroepingen, zoo als: heerlijkheid! heerlijkheid! magt! Jezus Christus! en dergelijke. - Na verloop van eenige uren werd de dienst afgebroken, en de toehoorders verspreidden zich, om te gaan middagmalen. Sommige der bekeerden, uitgeput door hun geschreeuw en trekkingen, werden gedragen naar afgezonderde tenten, en omringd door jongedochters, die zeer harmonieuze gezangen zongen. - Na den middag beklom een andere prediker den stoel, en de ruimte werd op nieuw vervuld door de bekeerden, of door hen, die het wenschten te worden. De redenaar sprak een zeer gemoedelijk gebed uit, hetwelk door de

[p. 696]

gansche vergadering in diepe stilte werd aangehoord, behalve dat de bekeerden van tijd tot tijd lange en luide verzuchtingen uitboezemden, verzeld van het woord amen. Het gebed werd gevolgd van eene preek. De leeraar kondigde zijnen hoorderen zijn naderend vertrek uit dit werelddeel aan, en dat hij gekomen was, om voor altijd afscheid van hen te nemen. Hij sprak vervolgens de grijsaards aan, hun herinnerende, dat, in het oogenblik dat zij en hij gereedstonden het aardsch verblijf te verlaten, zij niet konden nalaten met bekommering te denken aan hetgene er van de kerk zoude worden, wanneer zij niet meer waren. Alle de bejaarde mannen der vergaderinge beantwoordden zulks door luide zuchten en herhaald gehuil. De redenaar merkte verder aan, dat er onder zijne hoorders vele jonge mannen zich bevonden, en zeide: ‘Ik hoop, dat velen uwer zich zullen bekeeren, en zoo vele gidsen worden der vrome Christenschaar in het vervolg.’ Nieuwe kreten verhieven zich op deze vermaning. Eindelijk wendde hij zich tot dat gedeelte der ruimte, door de vrouwen bezet, en sprak: ‘Wat u betreft, mijne zusters!’ .... Oogenblikkelijk werd zijne stem verdoofd door eene losbarsting van uitroepingen en ongeärticuleerd geschreeuw; de beroering was ten top gestegen, en de stuiptrekkende ligchaamsbewegingen en verdraaijingen werden geweldiger dan immer te voren. - Bij de nadering van den nacht keerden de meeste der toehoorders naar hunne tenten terug, en men ontstak groote vuren rondom het kamp. Eene diepe stilte volgde op het geraas van den dag; van tijd tot tijd hoorde men echter lieden schreeuwen, terwijl zij het veld doorliepen: ‘Ik was een groot zondaar, en stond verdoemd te worden; maar nu ben ik bekeerd, eere en lof zij God!’ - Met het aanbreken van den dag begonnen de gezangen van nieuws. Ten zeven ure trad een prediker wederom op het gestoelte, en de tooneelen van den vorigen dag werden vernieuwd. - Deze vergaderingen der Methodisten duren gemeenlijk verscheidene dagen; maar zij beginnen echter in miskrediet te geraken, dewijl zij aanleiding geven tot dusdanige wanorden, dat de regering genoodzaakt is geworden, dezelve, door maatregelen van voorzorg, te voorkomen; ook vindt men in den staat Kentucky vele Methodisten, die dezelve nimmer bijwonen, en ze zelfs openlijk afkeuren.