Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1823

Het kan verkeeren.

Als Willem van zijn bruidje sprak

En uitweidde in haar' lof,

Dat was voor zijn verliefd gemoed

Eene onuitputbre stof.

In vrome beeldspraak bovenal

Was hij regt vindingrijk;

Hij zwoer, zij was, in zwier en zwaai,

Den Engel juist gelijk, -

Den Engel, die, van beukenhout

Gebeeldhouwd, in de kerk,

Een schuiftrompet in de achtbre hand,

Te blazen stond naar 't zwerk.

Maar, pas een maand of zes getrouwd,

Was al die lof gesmoord,

En werd van Engel noch trompet

Geen jota meer gehoord.

En toen men hem, al spottend, vroeg

Naar 't engelachtig wijf,

Dat beeld van 't hooge kerksieraad,

En thans zijn tijdverdrijf;

Toen fronste 's armen mans gelaat:

‘Ach!’ sprak hij, vol verdriet,

‘'k Hoor dagelijks de schuiftrompet,

Maard 'Engel zie ik niet!’

j.w. ijntema.

Naar het Hoogd.